GUESS WHO'S BACK?

Ik ben terug. Terug thuis van Cuba, en terug een beetje meer mezelf.

Thuis is relatief. Is "thuis" het appartement waar ge woont of de stad waar uw domiciliëring staat? "Thuis" is geen plek, "thuis" is het gevoel dat ge krijgt wanneer ge beseft dat ge zijt waar ge moet zijn. Geen plaats die ge op een kaart kunt aanduiden, maar eerder een moment in uw leven. Zo eentje waarop ge beseft dat ge oprecht gelukkig zijt, waarin ge de verwondering van een kind in uzelf terugvindt, wanneer ge de werkelijke betekenis van dankbaarheid opnieuw ontdekt. Ik mag dan wel een zweverige hippietrut lijken, maar ik hoef al lang niet meer de deur van mijn appartement te openen om mij thuis te voelen. Ik kom overal een beetje thuis. Ik ben terug, terug een beetje meer mezelf.

Mijne rugzak woog zwaarder toen ik na twee weken incheckte in Havana. Exact zoals da gaat in 't leven: naarmate ge ouder wordt, sleept ge steeds een beetje meer bagage mee. In Havana waren het de vuile kleren van mijn lief, in mijn mentale rugzak zijn het de vuile streken van mijn ex-lief en andere fuckers die mijn pad kruisten. En wat dan? Gaat ge klagen en zagen dat uwe rug zeer doe? In België - en dit is volledig nieuw voor mezelf! - heb ik mijne rugzak meteen uitgepakt in plaats van 'm in een hoekje te stoppen en hem daar voor de volgende twee weken te negeren. Ik reorganiseerde alles zorgvuldig: mijn kleren, zijn kleren, spullen die ik hem terug moet bezorgen en dingen die ondertussen zelfs al "van ons" zijn geworden. (Eigenlijk is het wel heel leuk om dat te kunnen zeggen: "van ons"!)

Mijne rugzak werd lichter. Het vraagt alleen een beetje tijd en een beetje moeite. En zo ging het ook met mijn mentale bagage gedurende de afgelopen twee weken. Mijne rugzak is ni leeg, maar ik loop nimeer gebukt onder het gewicht dat ik in de afgelopen jaren heb verzameld. Ik heb leren loslaten, dingen leren achterlaten, de vuile was eruit gesmeten en achtergelaten in Cuba. Ik heb 'm gereorganiseerd, heel zorgvuldig.

Ik ben terug, terug een beetje meer mijzelf. Ik durf mij beetje bij beetje opnieuw openstellen. Ik durf vertrouwen hebben in nu en zelfs in later, in iemand anders en soms ook in mijzelf. Ik durf hopen en dromen, en ik durf dat te delen. Ik durf mij te verbinden. Ik durf te geloven, ik durf opnieuw naïef te zijn. Ik durf mijzelf te verliezen in een gevoel. Ik durf risico's te nemen. Ik durf thuis te komen in een moment, en nog meer bij iemand. Tijd heelt alle wonden, maar liefde is een nog beter medicijn. Ik voel mij vrijer dan ooit, alsof er letterlijk ne last van mijn schouders is gevallen.

In het afgelopen jaar ben ik op een andere manier gaan reizen, en daardoor ook op een andere manier gaan denken en leven. Ik verzamel beelden in mijn hoofd in plaats van op mijne fotocamera, ik koester momenten in plaats van onpersoonlijke souvenirs. Mijn lijf en hoofd zijn ne scrapboek geworden. De bestemmingen waar ik naartoe ging, waren minder belangrijk dan de intentie die erachter zat. Ik reisde de liefde voor het leven, en de liefde van mijn leven (hoe puberaal en naïef dat ook mag klinken) achterna. Ik leer sindsdien steeds meer en beter om een onderscheid te maken tussen wat belangrijk is in het leven en wat dat helemaal niet is. Ik leer gelukkiger zijn met minder, ik leer rust te vinden in mijn hoofd. Ik leer dat mensen over heel de wereld hetzelfde zijn, namelijk goed en mooi en oprecht. Ik leer dankbaar te zijn voor wat ik krijg en beleef, en ik ontdek dat nederig zijn een hele mooie eigenschap is. Ik leer dat de wereld immens is, dat het leven een prachtig geschenk is en dat ge elke kans die ge krijgt met twee handen moet grijpen. En hoe langer hoe meer kom ik echt thuis. Niet in mijn land of in mijn stad of in mijn appartement, maar wel bij mezelf.

Kom een keertje langs, 't is hier best wel gezellig. Ge zijt welkom, bij mij.