THE ITCHY AND SCRATCHY SHOW
Blijf op de hoogte en volg Evi
14 Januari 2014 | Bahama's, Cockburn Town
Toen ik een week geleden hier aankwam, was ik allesbehalve klaar om een beachbabe te zijn. De winter in België was tot nu toe warmer dan verwacht, maar mijn lichaam besloot uit gewoonte een reservevetlaagske aan te leggen. Ge weet wel, voor wanneer de temperaturen bijna Syberisch zijn. Aangezien ik te gierig ben om ne degelijke winteroutfit aan te schaffen ( elk jaar opnieuw heb ik het voornemen om deze keer wel ne warme winterjas en dergelijke te kopen wanneer ik sta dood te vriezen in een h&mtruitje en leren vestje, maar de uitwerking lijkt maar niet te lukken ), is dat vaak wel welkom. Maar dit jaar had ik een geldig excuus om met ne grote boog rond gewatteerde botjes, sjaals en handschoenen en halve ski-jassen te wandelen. Op een eiland in de Caraïben leken mij die namelijk niet zo nuttig. Dat ook duidelijk te maken aan mijn lijf, dat verwoed elk calorieke probeerde om te zetten in vetkussentje op mijne buik, was toch ietske moeilijker. Ik heb het geprobeerd, 's avonds in ondergoed voor de spiegel: een halve smeekbede om bikiniproof te zijn tegen januari. Maar smeekbedes helpen u niet in shape raken, en die pintjes op café al helemaal niet. Laat staan ne vierkazenpizza op ne katerige middag.
Goed, eerlijk is eerlijk en ik ga hier niet het anorexiawicht liggen uithangen: wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik gene walvis dus ik hoef nog ni meteen in paniek te raken. Ik kan mij vertonen in bikini op 't strand zonder opgepikt te worden door Sea Shepherd en ik mag nog steeds strakke kleedjes en korte shortjes dragen zonder bedenkelijke blikken. (Maar laat het duidelijk zijn: van mij mag absoluut iedereen dat, al weegt ge 100 kg - ge kiest zelf waar ge u het beste in voelt!) Als vrouw lijkt er blijkbaar een stemmetje in uw hoofd geprogrammeerd te worden vanaf ge pakweg 14 jaar zijt, dat u vertelt dat ge toch net dat beetje strakker moogt staan.
Anyway, een Baywatchlijf krijgen tegen begin januari is een beetje de mist ingegaan. Ik troostte mijzelf met de gedachte dat een mooi kleureke al heel wat kon camoufleren en ik stak voor de zekerheid toch ook wat shmink in mijne valies. In tijden van absolute wanhoop wanneer ge 's ochtends in de spiegel kijkt, kan een beetje mascara wonderen doen.
Na drie dagen de halve wereld afreizen, was die shmink noodzakelijk. Ik was moe en een beetje ontregeld door 't tijdsverschil, ik moest mij aanpassen aan 't klimaat en ik had gene spiegel nodig om mij lelijk te voelen. Kent ge van die dagen dat ge wakker wordt en in de spiegel kijkt en blaakt van 't zelfvertrouwen en zoiets hebt van "Dayummmm giiirrrrrl - you look fine!" ? Zo nen dag was het dus niet. Dat ik de halve wereld ben afgereisd voor ne kerel die er dan ook nog eens breathtaking goed uitziet, hielp mijn zelfvertrouwen nu ook niet meteen de hoogte in.
Maar goed - Eli heeft mij al in ergere omstandigheden gezien (op handen en knieën, nat in 't zweet, aan 't kotsen op het strand - IM SUCH A LADY ) dus dit was niet het einde van de wereld. Ik raapte mijzelf bij elkaar, deed een (toch maar los) kleedje aan en ontdekte een verzameling blauwe plekken op mijn benen van diene carcrash in New York. Maar blauwe plekken zijn tijdelijk, dus hup hup hup - we vertrokken samen voor een dagske sightseeing op het eiland. Flinkskes insmeren met factor 30, en het resultaat mag er zijn: ne keer een bruin kleureke in plaats van mijn vakantie te starten als een halve kreeft. HOERA!
Op een bepaald moment voel ik opeens ne venijnige steek in mijne voet. Ik weet van mijzelf dat mijne pijngrens ni zo heel hoog ligt, maar fucking hell dat deed pijhijn! Ik wou ni het blijterig grietje uithangen dus ik vermande mijzelf, dat ongecontroleerd, klein kreetje in 't begin ni meegerekend. Enkele minuten later begon diene steek toch wel heel veel pijn te doen en nog eens enkele minuten later was mijne voet bijna twee keer zo dik dan normaal. Great. Daar loopt ge dan over een droomeiland met nen droomkerel. Met een volledig onnuttig wintervetvoorraadje, benen vol blauwe plekken en ne klompvoet. FUCK MY LIFE.
Bij deze ook meteen ne welgemeende fuck you aan de schorpioen die mij op zo'n hartverwarmende manier welkom heette. Bastard.
Na nog enkele schrammen op te lopen omdat Eli het heel grappig vindt om met zijn scooterke te dicht bij de struiken te rijden, en hier en daar een puistje dat opduikt omdat mijn huid soms lijkt te vergeten dat ik geen zestien meer ben, komt het besef dat ik alleen maar lelijker word op dit eiland. En dat is vandaag alleen maar duidelijker geworden.
Naast schorpioenen zitten hier ook andere lieverdjes op 't eiland die ik niet perse hoef te ontmoeten. Black manta's wil ik wel eens van een afstandje bekijken, maar lichamelijk contact sla ik vriendelijk af. Voor haaien van 't zelfde. Die jongens begrijpen dat, we zitten op dezelfde golflengte and all is fine. Maar die zandvlooien, die ongelooflijke kutbeesten, die willen net ietske te graag bij mij zijn. Wie denkt dat de kleine dingen in 't leven er niet toe doen, die heeft duidelijk nog nooit zijn benen half open gekrabt door een zandvlo. Dat beest is bijna niet te zien met het blote oog, maar ze hebben mijn benen wel veranderd in ne halve brailleboek. (Als ge nieuwsgierig zijt en wilt weten wat er dan wel geschreven staat, onder andere dit: FUCK YOU ZANDVLOOIEN - IK GA DOOOOOD - JEEEEEEEUK - KUTBEESTEN - ... en meer van dat liefs.
Eli die krijgt het op zijn heupen van mijn gekrab, maar ik krijg het op mijn heupen van de jeuk. Ondertussen zitten de beten van op mijn voeten tot aan mijne onderrug en op mijn armen en handen en word ik bijna waanzinnig. Ik kan mijzelf bijna niet beheersen om niet te krabben. Echt een Iitchy and Scratchy showke. Ik schuur mijn benen zelfs aan de zetel om eventjes verlichting te krijgen - hond da 'k ben.
Om de één of andere reden heeft Eli er minder last van dan ik (volgens hem ligt het succes in "niet krabben") en ik begreep er niks van. Tot ik vanmorgen mijn schuif opendeed waarin mijn kleren lagen.. VOL VLOOIEN! Die schuif, en dus ook mijn kleren, krioelden van die kutbeesten. Ze sprongen nog net mijn gezicht niet in en huppelden vrolijk over mijn onderbroekskes en shortjes.
No mercy, wete. Dierenvriend of ni, op een bepaald moment is 't genoeg en begin mijn zelfbeheersing wel wa te verliezen na al diene jeuk. Ik pakte de bus insectenverdelger en zonder enig teken van genade te tonen, heb ik al mijn kleren vol vergif gespoten. En ons bed. En de zetels. En de mat. En Eli zijn kleren. DIE MOTHERFUCKERS DIE. Genocide hier op San Salvador - sorry.
Ondertussen is mijne klompvoet trouwens helemaal verdwenen. Nu ben ik gewoon een melaatsje. Me so sexy - beachvlooienbeet in plaats van beachbabe. Gelukkig zijn er buiten vlooienbeetjeukjes ook nog andere kriebels, en maakt liefde blind - waardoor ik op mijn lelijkst toch nog elke dag mag opstaan en gaan slapen met de allermoooooooiste jongen van de hele wereld. Melige doos - misschien een allergische reactie op al die beten waardoor ik een beetje begin te ijlen hihihi.
-
15 Januari 2014 - 16:40
Fleurtje:
Kleine meisjes trekken kleine beestjes aan blijkbaar...
(wat deze positivo dan denkt: chance dat ge ni 20cm groter bent en nhaai zorgt voor mede hoofdrolspeler in uwe blog)
Liefde maakt blind (joepiejeeejj), kussen verzacht de pijn (of leidt toch onze monkey mind af) en hier regent het al de hele dag... T is maar dat ge tweet :-)
-
15 Januari 2014 - 17:26
Evi Ceulemans:
Kleine meisjes trekken ook grote beestjes aan!
Ge zou ne keer moeten zien wat hier 's avonds door mijne living huppelt. (Ha just, you already dit)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley