DE KUNST VAN HET ABSOLUTE NIKS DOEN

Ik raas mij maar al te vaak door het leven. Ik consumeer elke seconde alsof het mijne laatste is. Ik wil altijd meer en meer, en liefst wel nu. Er zit nen onrust in mijn lijf (of beter misschien: in mijn hoofd) die mij steeds vooruit duwt. Die mijn grenzen aftast, en ik herken ze pas wanneer ik ze overschreden heb. Ik huppel erover met ne glimlach, en ik push mijzelf nog net dat beetje verder. Ben ik bang om stil te staan, om na te denken, om ni genoeg geleefd te hebben?

Ik lijk nooit genoeg te hebben, ik ben hebberig wanneer het op leven aankomt. Mocht ge een beetje 'leven' kunnen kopen, zou ik geen moment twijfelen. Ik zou 't door mijn eten roeren, ik zou het mengen in een glas goedkope wijn. Als 'intensiteit' voor 't rapen viel, zou ik er zakken met vullen. En ik zou delen: voor iedereen een beetje meer leven, een beetje meer intensiteit. Voor iedereen een hart dat ge duidelijk voelt kloppen op het ritme van het leven dat ge graag zou leiden.

Ondertussen heb ik geleerd om mij voort te bewegen in dat helse tempo, op een manier waarbij ik ni elke keer over mijn eigen voeten struikel en zwaar op mijne bek ga. (Een serieuze opgave voor iemand met een totaal gebrek aan lichaamscontrole en -bewustzijn!) Ik poets 's ochtends mijn tanden terwijl ik naar 't toilet ga, ik eet mijn boterhammen op 't werk terwijl ik verbeter, ik kook terwijl ik de keuken stofzuig. Tijd is de vijand, en ik wil altijd winnen.

In werkelijkheid win ik zo belachelijk weinig. Die twee minuten 's ochtends maken het verschil ni, en al zeker ni op een mensenleven. (In tegendeel, ik verlies er maar al te vaak opnieuw drie omdat ik gesmost heb met de tandpasta.) Zou ik ni beter af en toe ne keer een adempauze inlassen, mij naar 't middelpunt van de storm bewegen in plaats van altijd te willen rondrazen op de rand?

Het is pas hier da ik mijzelf zo'n vragen durf te stellen. Ik voel mij immers al jaren thuis waar chaos regeert, daar waar ge leeft op adrenaline. Ik maak mijzelf wijs dat ik leef op gevoel, maar ik schakel net enorm veel emoties uit op die manier. Ik laat mij te graag overweldigen, ik wil van alles een beetje en heb daardoor uiteindelijk nooit iets. Ik ben ne wervelwind die alles in zich op wilt zuigen, maar op die manier alleen maar sporen van vernieling achterlaat. Kunt ge wel spreken van liefde voor 't leven als ge er met hebberige handen naar grijpt en het dan stuk nijpt omdat ge bang zijt dat het anders tussen uw vingers glipt?

San Salvador laat mij weer efkes stilstaan. Hier verloopt het leven nog op een natuurlijk ritme, het wordt niet vooruit gestuwd door de razernij van de druk die de maatschappij ons oplegt of die we nog veel vaker onszelf opleggen. Keuzes worden hier beperkt.

Geen hogescholen en universiteiten met duizend richtingen waaruit ge als achttienjarige 'voor de rest van uw leven' moet kiezen. Geen Carrefours en Aldi's en Lidl's en Delhaizes met een aanbod waarvan ge spontaan keuzestress krijgt. Hier hebt ge maar een paar kleine winkeltjes, en ge zijt afhankelijk van de levering van 'den boot' voor wat ge in de rekken vindt. Geen blikopeners of afwassponskes, geen wortels of rode paprika's, geen yoghurtjes, ... Hier zijn twee bars om uit te gaan, en de helft van den tijd is er geen kat of is de keet gewoon gesloten. Er zijn al evenveel restaurantjes, die niet eens een menukaart hebben maar u vertellen wat er die dag te eten valt. Hier moogt ge meerdere mannen of vrouwen hebben in plaats van u te binden aan één iemand, er is maar ene kledingwinkel en medicatie krijgt ge in enveloppes in 't ziekenhuis in plaats van dat er ne apotheker is. Het enige dat hier in overvloed is, zijn nen hoop kerken.

Hier neemt ge het leven zoals het komt. Hier roeit ge met de riemen die ge hebt. Hier liggen de verwachtingen laag, en de teleurstellingen dus ook. Hoewel ik hier toch een kanttekening bij moet maken... Een overvloed aan keuzes lijkt ons niet gelukkig te maken. We zien het bos door de bomen niet meer en vluchten weg in alles wat een beetje troost biedt, in alles dat de druk eventjes van onze schouder neemt: alcohol, drugs, ... Maar een beperking aan keuzes blijkt hetzelfde effect te hebben, hier vluchten de mensen van de verveling en de eentonigheid. En ze vluchten in, wat had ge gedacht, alcohol en drugs. Same story, different scenery.

Voor mij is reizen altijd een beetje tot rust komen geweest, mijn soort vluchten. In een ander land kan ik altijd terugvallen op de essentie van het leven, op gelukkig zijn met de basis. Koken doe ik met plezier en eten is niet meer iets dat snel snel moet, maar iets om van te genieten. Naar de winkel gaan is een leuke activiteit, en niet iets dat gehaast na 't werk moet gebeuren. Hier heb ik tijd om boeken te lezen, om yoga te oefenen, om te praten en na te denken. Ik ruim het huis op of poets zonder dat dat een opgave is. Ik ga de vuile onderbroeken van mijn lief met ne glimlach in de wasmachine steken. Ik spendeer een half uur aan het zoeken van mijn weggewaaide bikini (die ik dan ook gevonden heb, joepie!). Hier kan ik een uur naar de zee staren en mijn lichaam en geest stilleggen, zonder mij druk te maken in de afgelopen dag of 't werk da nog op mij ligt te wachten. Ik kan op straat nietszeggende babbeltjes doen met mensen, ik ben gene slaaf meer van mijn horloge of hang ni vast aan mijne gsm. Hier kabbel ik rustig verder, in plaats van altijd over te stromen. Hier leer ik opnieuw de kunst van het absolute niks doen, en nog meer dat dat uwe tijd soms waardevoller kan invullen dan het vol te proppen met zoveel mogelijk bezigheden.

Ik geef toe dat ik er bang voor was, en ik was ni de enige. Wat gaat iemand als ik zoeken op een eiland waar bijna niks is buiten zand en water? Zou ik ni gek worden van het te veel aan tijd, van het niks doen, van verveling? "Ge zijt nu al gek, Evi. Ge gaat het daar alleen nog een beetje harder worden." Maar ook hier voel ik mij voor de volle 120% leven, en geniet ik misschien voor het eerst echt bewust van elke seconde. Ook hier gaat de tijd te snel voorbij en begint het al een beetje te knagen dat ik bijna naar huis moet, maar zonder dat ik er deze keer onrustig van word. Ik geniet hier opnieuw van de kleine dingen, van de dingen waar in België vaak geen tijd voor is.

Een uur in de douche zitten met mijne vriend en een fles wijn, samen naar de sterren kijken en wensen doen wanneer er eentje valt, filmpkes zien in bed met een sigaretje, de rum-cola wanneer hij thuiskomt van 't werk, dansen door de living of tevergeefse pogingen doen om nen handstand te kunnen, uren vertellen over dingen die er eigenlijk nimeer toe doen, dromen over reizen en plannen maken voor later, samen vissen vangen of kampen maken, strandwandelingen en zonsondergangen, uren in bed liggen niks doen en kriebelen, muziek luisteren of koken, ... Hier is er opnieuw tijd om echt graag te zien: elkaar, uzelf en het leven.

Aan iedereen die mij gek verklaarde dat ik een maand stopte met werken, dat ik naar de andere kant van de wereld vertrok voor een relatie die niet eens uitgesproken was, dat ik naar een eiland ging waar niks was: ge had gelijk. Ik ben misschien een beetje gek. Maar ik heb er nog gene enkele seconde spijt van gehad. Ik ben hier ook niet gekker geworden (buiten dan op hem misschien!), in tegendeel. En dan nog, crazy makes the world go round. Een beetje trager hier dan, en voor 't eerst is dat oké.