CRASH AND BURN

Ze zeggen dat ge uw leven voorbij ziet flitsen wanneer ge denkt dat ge doodgaat. Dat uw belangrijkste herinneringen en gevoelens zich als ne film in enkele seconden voor uw ogen afspelen. Dat ge denkt aan de mensen die de grootste impact op uw leven hebben gehad.

Na ne helse dag op de luchthaven van JFK en La Guardia kon ik eindelijk ne taxi nemen naar mijn hotel. Ik was gefrustreerd, moe en verkleumd maar ik was vastbesloten om nog iets leuk te maken van mijn dagske in New York. One day and one night in New York. Decadentje - here we go! Het scheelde echter ni veel of 't was ook ineens mijne laatste geweest.

Ik zat achterin zo nen typische gele taxi te kijken naar typische Amerikaanse huizen. Op het tv-schermpje voor mij stond het nieuws op en ik verwonderde mij over het feit dat Amerika inderdaad zo over the top is als beweerd wordt. In plaats van dat er op een objectieve manier verteld wordt over wat er gebeurt in de wereld, draait het hier rond sensatie. Ik ergerde mij daaraan, aan hun drang om alles zo snel en overdreven mogelijk weer te geven. Aan het overspoeld worden met informatie die helemaal niet zo noodzakelijk is dan dat ze willen laten uitschijnen. De nieuwslezers gooien met superlatieven en doen dat in een hels tempo. Ik werd onrustig en probeerde mij opnieuw te focussen op wat er rond mij te zien was.

Tijd is subjectief, weet ge? We zijn in staat om gebeurtenissen sneller of langzamer te laten verlopen dan ze in werkelijkheid doen. Ene seconde kan een uur lijken, alsof alles rondom ons in slow motion gebeurt. Maar ge kunt de tijd niet stopzetten, ge kunt ni weglopen uit ne seconde. Ge kunt 'm alleen maar beleven en u er volledig door laten overspoelen.

Ik keek naar rechts en alles rond mij leek stil te staan. Alsof de nieuwslezer op het scherm opeens sprakeloos was, alsof het geluid van de motor was stilgevallen, alsof de vogels in de lucht bleven hangen en de wind efkes stopte met waaien. Alsof ge het middelpunt zijt van de wereld en ge uwe grip op de realiteit kwijtraakt. Mijne taxi reed nimeer, maar leek geruisloos en bijna onmerkbaar te zweven over een kruispunt. Alles stond en was zo oorverdovend stil, zelfs mijn gedachten. Alsof ge u eeuwig in die ene second zou kunnen bevinden.

Maar de wereld stond ni stil, de truck die aangereden kwam nog vele minder. Ge weet dat het onvermijdelijk is, maar het lijkt onwerkelijk lang te duren. Ge zit vast in die seconde. Ik was verlamd en kon alleen maar staren naar diene truck die zo tergend langzaam steeds dichter kwam. Te dicht.

Tot het lijkt alsof een onzichtbare hand op het fast-forward-knopke van uw leven drukt. Tot ge overweldigd wordt door een verschrikkelijk en verwoestend tempo.

CRASH.

Er was gene tijd om de film van mijn leven af te spelen. Tussen het moment dat de truck zich in de zijkant van mijne taxi boorde, het instinctief wegduiken en de regen van glas die over mij heen spoelde terwijl mijn taxi meters verder schoof, was er maar één ding dat ik kon denken.

FUCK.

Ik ben bijna 25 jaar en als vanzelfsprekend dus al wel een tijdje seksueel actief. Ik kan mijzelf gelukkig bij die groep van meiskes rekenen die echt genieten van vrijen. Die het niet alleen als een praktisch hulpmiddeltje om hun lief te plezieren en bij te houden, beschouwen en daarbij pogingen doen om het gekreun van ne slechte pornofilm te imiteren. Maar kan de film van mijn leven samengevat worden in dat ene woord? Is dat de bondige samenvatting van mijn belangrijkste herinneringen en gevoelens? Zijn mijn ex-lieven en scharrels degene die de grootste impact op mij en mijn leven hebben gehad? Bitch puhlease - natuurlijk ni.

Ik heb geen bijna-dood-ervaring nodig om de film van mijn leven af te spelen. Ik kan op elk moment terugkijken op mijn mooiste herinneringen en de daarbijhorende emoties opnieuw oproepen. Mijn hart hoeft ni bijna stil te staan om te realiseren welke mensen ik het liefste zie of gezien heb. Ik ben ni bang om te sterven, ik ben bang om ni genoeg te leven.

Wacht niet tot ge oog in oog staat met de dood om dankbaar te zijn voor wat ge gekregen hebt of voor wie ge op uw pad bent tegengekomen. Op dat moment kan het te laat zijn, dan hebt ge misschien geen tijd meer om de kostbaarheid en maakbaarheid van het leven te vieren. Om u te kunnen verwonderen over hoe tijdelijk wij allemaal zijn. Wees u elke dag opnieuw bewust van het feit dat het leven een cadeautje is dat ge met beide handen moet aannemen voor het tussen uw vingers glipt. Kies telkens opnieuw vol overtuiging voor het leven, voor uw leven, voor uw persoonlijke invulling daarvan. Neem af en toe de tijd om uwe film af te spelen, en ik hoop dat ge op zulke momenten kunt beseffen dat ge nergens spijt van hebt en dat elke gebeurtenis u heeft gebracht waar ge nu staat. En vooral dat ge op dat moment nergens liever zou zijn dan in uw eigen 'nu'. Dat ge oprecht dankbaar kunt zijn - daarom niet gelukkig of tevreden of trots, maar wel dankbaar. Dat ge beseft dat intensiteit in twee uitersten kan vallen, en dat ge zelfs uw meest rotte ervaringen kunt omarmen omdat ze u iets geleerd hebben en u gebracht hebben waar ge nu bent. Twintig keer op uwe bek gaan, wilt alleen maar zeggen dat ge eenentwintig keer sterk genoeg zijt geweest om opnieuw recht te staan.

Ik heb nergens spijt van, ik ben exact op die plek in mijn leven waar ik wil zijn. Ik daag u uit, overspoel mij. Crash and burn. Ik zal glimlachend terugkijken terwijl ik het vuil van mijn knieën veeg.