BERLIN CALLING

't Is zoverrrr! Ik mag eindelijk - ja hoor, zo voelt het - mijne zak weer inpakken om op reis te vertrekken! Het heeft lang genoeg geduurd en ik tel al zeker twee weken af naar deze avond. Mijn mama schudt dan een beetje onbegrijpend met haar hoofd, want ik ga "zo vaak" op reis en ik "vlucht" weg van de realiteit, maar perspectieven durven wel eens verschillen. Ik kom pas thuis wanneer ik in een ander land ben, het is daar dat ik eindelijk tot rust kan komen. Begrijp mij ni verkeerd, ik hou zielsveel van Mechelen en het eerste wat ik doe wanneer ik terugkom van een reis, is mij haasten naar de vismarkt. (Oei, dat klinkt een beetje problematisch... Maar ik ga voor de sfeer, ni voor den drank! Effie duidelijk maken, jongens!) Maar 't is ni hier, ni in Mechelen, da mijn hart ligt, en het zou mij verbazen als er ergens ter wereld een plek is waar ik het perongeluk ga vinden.

Ik begrijp mijn mama, en al degenen die haar mening delen, wel. Het zou gemakkelijker en voordeliger zijn als ik gewoon gelukkig was met wat ik had en wat er voorzien was voor mij door de maatschappij. Als ik droomde van carièrre maken (wat natuurlijk niet echt mogelijk is in 't onderwijs, maar oké), van de man van mijn leven tegen 't lijf lopen en die meteen aan mij vastbinden met ne ring en een huwelijkscontract, van een villa kopen inclusief kuisvrouw en tuinman, van kindjes bij de vleet baren en die gekke namen geven, van koffiekletskes met vriendinnen in net dezelfde outfits en villa's over steeds dezelfde onderwerpen. Maar er schuilt nen onrust in mij, ene die kriebelt onder mijn huid. Ik zoek mijne thuis, en jammer genoeg ligt die telkens in een andere stad, in een ander land en bij nen andere cultuur. Ik bind mij ni aan plaatsen of mensen, maar aan ervaringen. De wereld is mijne thuis, en landsgrenzen zijn een futiliteit.

Maar goed, ieder zijne kijk op 't leven en zijn manier om er midden in te staan en mee te draaien. Ik heb voor mijzelf ergens een compromis kunnen maken waarbij ik werk als leerkracht en elke vakantie die er is probeer te benutten door zoveel mogelijk reiskes mee te pikken. En vanavond vertrek ik naar Berlijn! Berlijn! Al jaaaaaren nen droom, en nu gaat ie eindelijk uitkomen. Op de één of andere manier hebben we een groep van negen personen bij elkaar gekregen die op de gekste manieren met elkaar verbonden zijn. Vier van mijn beste vrienden, een broer en een vriend daarvan, een studiegenoot van drie jaar geleden, ... Maar sociaal als we zijn, moet dat geen probleem zijn en heb ik er vooral héél veel zin in! Hoe kan het ook anders?

Deze zomer ben ik naar het zogenaamde Beloofde Land geweest, maar helaas ben ik nergens op God of een teken van hem gebotst. Het was al wel langer duidelijk dat mocht er een God zijn, hij zijn uitverkoren land en volk een beetje in de steek heeft gelaten maar goed... Stel dat God nu toch ni gewoon ne grijzaard is die ons vanuit de hemel spioneert, en stel dat Faithless gelijk had en God wel degelijk nen DJ is ... Dan ga ik nu naar het échte Beloofde Land (of stad, oké.). Hallelujah! Het walhalla! Den hemel voor elke technoliefhebber! Mijn benen kriebelen al! Een stad die elke dag verandert, een stad die nooit slaapt? Dat klinkt als muziek in de oren! Dat klinkt als ne vette beat in mijn oren en in mijn hart! Kabam kabam kabam!

Naast dansen tot de zon opkomt (én eventueel langer? Hoor ik daar een uitdaging?) gaan we toch ook een beetje cultuur opsnuiven, een beetje kunst bekijken en vooral ... GENIETEN! Binnen een 800 kilometer kom ik weer maar eens thuis! Eerlijk... Is 't geen luxe om echt overal thuis te kunnen komen? Mij hoort ge ni klagen. Mijzelf een weekske omringen door mijn liefste vrienden, door muziek die ge tot in uw hart voelt, door mooie dingen, ... JA JA JAAAA!

Heel veel liefs x