IMMER GERADE AUS
Blijf op de hoogte en volg Evi
01 November 2013 | Duitsland, Berlijn
Laten we eerlijk zijn: Berlijn is groot, koud en lelijk. Dat kan natuurlijk van véél grootsteden gezegd worden. Wanneer ik bijvoorbeeld de trein naar Brussel neem, zink ik net ni in depressie bij het zien van de grauwe, grijze stationsbuurt. (Thank God voor de hoertjes die elke keer voor wat vermaak zorgen!) Maar Berlijn lijkt er met kop en schouders bovenuit te steken. Misschien zat de herfst er wel voor iets tussen, maar er hing een beetje ne mistroostige sfeer. De straten zijn lang en breed, de huizen gigantisch, de gebouwen in renovatie. Er lopen gigantische pijpleidingen boven de straten (gelukkig wel in een vrolijk kleurtje: roooze!), huizen zonder graffiti of posters zijn zeldzaam, de pleinen zijn groot en leeg en omgeven door drukke wegen, ... Ik voelde mij vaak een beetje klein in Berlijn (met ne meter 60 is dat natuurlijk ni zo verwonderlijk, but you get it?), en zo ontzettend anoniem. De stad is te groot voor het aantal mensen dat er woont. Dat kan een voordeel zijn, want ik word gek in drukke steden waar ge tevergeefs de slenterende toeristen probeert voorbij te steken (een beetje te vergelijken met de Meir op zaterdagnamiddag, perfect om meteen ne mental breakdown te krijgen of hysterisch te krijsen dat iedereen uit de weg moet en wel zo snel mogelijk). Maar het voelt anderzijds ook een beetje vreemd aan, lege gebouwen en lege straten geven nu eenmaal ni zo'n uitnodigend gevoel. Berlijn is dus zeker niet de stad waar ge naartoe moet gaan wanneer ge zeemzoet in de ogen van uwe geliefde wilt wegsmelten of wanneer ge hand in hand wilt gaan strompelen door romantische steegskes. Berlijn is daarentegen de stad van kunst, architectuur, loeiharde techno, seks en drugs. Kan natuurlijk ook altijd perfect zijn om uw relatie nen boost te geven?
Gelukkig had niemand van ons een romantisch tripke in gedachten toen we deze reis naar Berlijn boekten. Eigenlijk denk ik ni dat er ook maar iemand van ons iets specifieks in gedachten had voor we vertrokken. En dat is misschien wel net de fout die we gemaakt hebben. Naar Berlijn gaan, doet ge best niet zomaar. Een goede voorbereiding is cruciaal, en indien ge die ni hebt kunt ge maar beter voor ne local zorgen die u op sleeptouw neemt door Berlijn. Wij hadden geen van beide. Ik reis normaal gezien niet echt met een planning. Ik heb een vaag idee van wat ik wil zien, en op de één of andere manier krijg ik het meestal voor elkaar om al die dingen ook effectief te zien. Een beetje door ne reisgids bladeren in combinatie met tips van andere reizigers en locals, nog een beetje internetten of iets navragen, enkele dingen noteren, ... en dan raak ik wel waar ik moet zijn. Maar Berlijn is anders, Berlijn vraagt nen andere aanpak. De stad is te groot om zomaar een beetje op goed gevoel in rond te dwalen. Gelukkig waren er enkelen van ons die al eens in Berlijn geweest waren en die de weg nog kenden. Of beter gezegd, dachten te kennen. No hard feelings, ze hebben hun best gedaan en onze conditie is er weer op vooruit gegaan door kilometers te wandelen. Het belachelijk slecht getekende kaartje dat we in onze hostel kregen, zal er ook wel voor iets tussen hebben gezeten.
De eerste dag was dan ook een dag van rondslenteren, kaarten bestuderen, hangen, wandelen, zitten, koffie drinken, zagen, musea instappen zonder er effectief iets te bekijken, verder stappen, eten, nog wat zagen, meer kaarten bekijken, hopen dat we in de goede richting zoeken, wachten, besluiteloos ronddwalen, metro's op en af hoppen, zagen, stappen, op zoek gaan naar een kraakpand in de verkeerde buurt van 't stad, blijven zagen, wandelen, stappen ... AND SO ON. Toch geeft zo'n zwerfdag u wel een soort van impressie van de stad (= koud, lelijk en groot dus hihi) en komt ge daardoor op heel wat plaatsen. Immer gerade aus, en hier en daar een straatje links of rechts en ge zijt voor ge 't weet heel Berlijn doorgewandeld. We hebben gelukkig toen ook wel heel wat interessante dingen gezien, en zoals echte toeristen (met kaart en rugzak, duuhuh) een beetje aan sightseeing gedaan. Hip hoi!
Wat misschien wel het speciaalste aan heel deze reis was, was het opnieuw reizen in groep. De afgelopen jaren ben ik telkens met maar één andere persoon op reis gegaan. Ik geloof dat het ondertussen zo'n 3 jaar geleden is dat ik nog eens met een hele groep ben weggegaan (= 3 maanden India met 8 andere studenten.) Het is natuurlijk heel leuk en gezellig om in gezelschap te zijn, maar ge hebt als vanzelfsprekend andere verwachtingen en andere interesses. Onze groep was een samenraapsel van personen die perongeluk allemaal naar Berlijn wilden, en dan kan het ni anders dan dat ge op een gegeven moment ontdekt dat ge andere dingen wilt zien of doen. De ene kwam voor de architectuur, de andere voor musea, nog iemand anders voor kunstgalerijen of voor 't uitgaansleven. Ge kunt proberen daar ergens tussenin nen compromis te maken, maar uiteindelijk komt ge dan meestal nergens. Niemand kan dan helemaal doen of zien wat hij of zij echt wil, waardoor ge allemaal een beetje op uwe honger blijft zitten. Dan is er maar één oplossing: opsplitsen. Ik denk dat iedereen van ons dat al wel in zijn hoofd had, maar het nog niet helemaal durfde uitspreken.
Dag twee zijn we dan ook nog eens flink samen op stap geweest. Kristof had ergens een vriendinnetje verstopt zitten in een dorp buiten Berlijn, en hij wilde haar gaan bezoeken. "Het was ni zooo ver, en het was er kei kei kei mooi" dus gingen wij allemaal samen op daguitstap. Niet zo ver bleek nogal relatief te zijn, net als het goede oriëntatievermogen van Kristof. (We hadden dat eigenlijk al op voorhand moeten weten, nadat hij ons heel Berlijn had laten aflopen op zoek naar een kraakpand waar hij 5 jaar geleden geweest was en "hier ergens in de buurt moet zijn maar ik weet het ni helemaal zeker".) Nen halve naftbak later waren we nog altijd niet in Potsdam, hadden we al 20 verschillende adressen geprobeerd met de gps en was de kaart uit onze reisgids verkreukeld in een hoekske van de auto beland.
Uiteindelijk zijn we er dan toch geraakt. Potsdam is de hoofdstad van de Duitse deelstaat Brandenburg. Volgens onze reisgids was Potsdam ne must om te bezoeken wanneer ge op reis waart in deze regio. Koning weetikveelwie had er een zomerverblijf gebouwd, maar zoals we het gewoon zijn van koningen was een charmant chaletke niet genoeg. KABAM, ik zet een paleis. Grootheidswaanzin. Misschien om iets te compenseren? (hihi) Uiteindelijk besloot de koning in zijn zomerverblijfpaleis te gaan wonen. Dat leverde natuurlijk grote problemen op want oh oh neeeeee - nu had 'm geen zomerverblijfkes meer. Het ego van ne koning moet snel gered worden, dus liet hij hier en daar een huisje bouwen in het park rond zijn paleis. Problem solved, like a boss. Het paleis, het park en de zomerverblijfjes waren mooi, maar om eerlijk te zijn ... Ik had het daar al snel gehad. Ik wilde naar Berlijn, ik wilde gaan verdwalen in een stad en koffiekes gaan drinken en gezelligheid opzoeken. Ik was blijkbaar niet de enige en al snel verlieten we het park om pizza te gaan eten voor 3,5 euro. Kunt ge ni voor sukkelen he? Kom, we doen ne keer zot: soepke vooraf, dessertje nadien. Because we can! Potsdam blijkt Unesco Wereldergoed te zijn, maar het enige wat ik u kan aanraden is de pizzeria op 't dorpsplein. (Sad story...) Maar we weten allemaal dat "Unesco Werelderfgoed" vooral nen overroepen titel is om toeristen te lokken. Tegenwoordig kunt ge geen stad, dorp of natuurgebied meer binnenkomen zonder op zo'n erfgoed te botsen. In mijn eigen geliefd Mechelen is er meer van Unesco te vinden dan in Potsdam - aha!
Na dag twee was de illusie dat we alles in groep konden doen wel een beetje stuk. Soms moet ge de egoïst in uzelf de bovenhand laten nemen en doen wat ge zelf graag doet. Feesten en inbreken, bijvoorbeeld. Later meer hierover! SHPANNENDDDD!
Gelukkig had niemand van ons een romantisch tripke in gedachten toen we deze reis naar Berlijn boekten. Eigenlijk denk ik ni dat er ook maar iemand van ons iets specifieks in gedachten had voor we vertrokken. En dat is misschien wel net de fout die we gemaakt hebben. Naar Berlijn gaan, doet ge best niet zomaar. Een goede voorbereiding is cruciaal, en indien ge die ni hebt kunt ge maar beter voor ne local zorgen die u op sleeptouw neemt door Berlijn. Wij hadden geen van beide. Ik reis normaal gezien niet echt met een planning. Ik heb een vaag idee van wat ik wil zien, en op de één of andere manier krijg ik het meestal voor elkaar om al die dingen ook effectief te zien. Een beetje door ne reisgids bladeren in combinatie met tips van andere reizigers en locals, nog een beetje internetten of iets navragen, enkele dingen noteren, ... en dan raak ik wel waar ik moet zijn. Maar Berlijn is anders, Berlijn vraagt nen andere aanpak. De stad is te groot om zomaar een beetje op goed gevoel in rond te dwalen. Gelukkig waren er enkelen van ons die al eens in Berlijn geweest waren en die de weg nog kenden. Of beter gezegd, dachten te kennen. No hard feelings, ze hebben hun best gedaan en onze conditie is er weer op vooruit gegaan door kilometers te wandelen. Het belachelijk slecht getekende kaartje dat we in onze hostel kregen, zal er ook wel voor iets tussen hebben gezeten.
De eerste dag was dan ook een dag van rondslenteren, kaarten bestuderen, hangen, wandelen, zitten, koffie drinken, zagen, musea instappen zonder er effectief iets te bekijken, verder stappen, eten, nog wat zagen, meer kaarten bekijken, hopen dat we in de goede richting zoeken, wachten, besluiteloos ronddwalen, metro's op en af hoppen, zagen, stappen, op zoek gaan naar een kraakpand in de verkeerde buurt van 't stad, blijven zagen, wandelen, stappen ... AND SO ON. Toch geeft zo'n zwerfdag u wel een soort van impressie van de stad (= koud, lelijk en groot dus hihi) en komt ge daardoor op heel wat plaatsen. Immer gerade aus, en hier en daar een straatje links of rechts en ge zijt voor ge 't weet heel Berlijn doorgewandeld. We hebben gelukkig toen ook wel heel wat interessante dingen gezien, en zoals echte toeristen (met kaart en rugzak, duuhuh) een beetje aan sightseeing gedaan. Hip hoi!
Wat misschien wel het speciaalste aan heel deze reis was, was het opnieuw reizen in groep. De afgelopen jaren ben ik telkens met maar één andere persoon op reis gegaan. Ik geloof dat het ondertussen zo'n 3 jaar geleden is dat ik nog eens met een hele groep ben weggegaan (= 3 maanden India met 8 andere studenten.) Het is natuurlijk heel leuk en gezellig om in gezelschap te zijn, maar ge hebt als vanzelfsprekend andere verwachtingen en andere interesses. Onze groep was een samenraapsel van personen die perongeluk allemaal naar Berlijn wilden, en dan kan het ni anders dan dat ge op een gegeven moment ontdekt dat ge andere dingen wilt zien of doen. De ene kwam voor de architectuur, de andere voor musea, nog iemand anders voor kunstgalerijen of voor 't uitgaansleven. Ge kunt proberen daar ergens tussenin nen compromis te maken, maar uiteindelijk komt ge dan meestal nergens. Niemand kan dan helemaal doen of zien wat hij of zij echt wil, waardoor ge allemaal een beetje op uwe honger blijft zitten. Dan is er maar één oplossing: opsplitsen. Ik denk dat iedereen van ons dat al wel in zijn hoofd had, maar het nog niet helemaal durfde uitspreken.
Dag twee zijn we dan ook nog eens flink samen op stap geweest. Kristof had ergens een vriendinnetje verstopt zitten in een dorp buiten Berlijn, en hij wilde haar gaan bezoeken. "Het was ni zooo ver, en het was er kei kei kei mooi" dus gingen wij allemaal samen op daguitstap. Niet zo ver bleek nogal relatief te zijn, net als het goede oriëntatievermogen van Kristof. (We hadden dat eigenlijk al op voorhand moeten weten, nadat hij ons heel Berlijn had laten aflopen op zoek naar een kraakpand waar hij 5 jaar geleden geweest was en "hier ergens in de buurt moet zijn maar ik weet het ni helemaal zeker".) Nen halve naftbak later waren we nog altijd niet in Potsdam, hadden we al 20 verschillende adressen geprobeerd met de gps en was de kaart uit onze reisgids verkreukeld in een hoekske van de auto beland.
Uiteindelijk zijn we er dan toch geraakt. Potsdam is de hoofdstad van de Duitse deelstaat Brandenburg. Volgens onze reisgids was Potsdam ne must om te bezoeken wanneer ge op reis waart in deze regio. Koning weetikveelwie had er een zomerverblijf gebouwd, maar zoals we het gewoon zijn van koningen was een charmant chaletke niet genoeg. KABAM, ik zet een paleis. Grootheidswaanzin. Misschien om iets te compenseren? (hihi) Uiteindelijk besloot de koning in zijn zomerverblijfpaleis te gaan wonen. Dat leverde natuurlijk grote problemen op want oh oh neeeeee - nu had 'm geen zomerverblijfkes meer. Het ego van ne koning moet snel gered worden, dus liet hij hier en daar een huisje bouwen in het park rond zijn paleis. Problem solved, like a boss. Het paleis, het park en de zomerverblijfjes waren mooi, maar om eerlijk te zijn ... Ik had het daar al snel gehad. Ik wilde naar Berlijn, ik wilde gaan verdwalen in een stad en koffiekes gaan drinken en gezelligheid opzoeken. Ik was blijkbaar niet de enige en al snel verlieten we het park om pizza te gaan eten voor 3,5 euro. Kunt ge ni voor sukkelen he? Kom, we doen ne keer zot: soepke vooraf, dessertje nadien. Because we can! Potsdam blijkt Unesco Wereldergoed te zijn, maar het enige wat ik u kan aanraden is de pizzeria op 't dorpsplein. (Sad story...) Maar we weten allemaal dat "Unesco Werelderfgoed" vooral nen overroepen titel is om toeristen te lokken. Tegenwoordig kunt ge geen stad, dorp of natuurgebied meer binnenkomen zonder op zo'n erfgoed te botsen. In mijn eigen geliefd Mechelen is er meer van Unesco te vinden dan in Potsdam - aha!
Na dag twee was de illusie dat we alles in groep konden doen wel een beetje stuk. Soms moet ge de egoïst in uzelf de bovenhand laten nemen en doen wat ge zelf graag doet. Feesten en inbreken, bijvoorbeeld. Later meer hierover! SHPANNENDDDD!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
