SPREEPARK
Blijf op de hoogte en volg Evi
02 November 2013 | Duitsland, Berlijn
Terwijl andere mensen op citytrip naar musea en kunstgalerijen gaan, gezellige buurtjes met koffiebarrekes en leuke restaurantjes opzoeken, gebouwen bekijken of gaan winkelen tot er nen extra valies gekocht moet worden, ... Terwijl anderen zulke dingen doen, gaan Stefa en ik inbreken. Ja, inderdaad. INBREKEN! Ge zijt krapuul, of ge zijt het niet.
Voor mijn bomma mij meesleept naar de kerk om te gaan biechten, mijne directeur mij nen ontslagbrief in de handen duwt omdat mijn leerlingen op 't slechte pad raken door mijn voorbeeld te volgen en de politie aan mijn deur staat met handboeien, wil ik dit toch eventjes verduidelijken en nuanceren.
In 2001 sloot Spreepark, een pretpark aan de rand van Berlijn. Niet echt verwonderlijk als ge de spectaculaire, adembenemende attracties ziet. Ahum.. Draaimolentjes, een reuzenrad en een waterbaan met zwaantjes zijn nu ni echt de dingen die mijn adrenaline omhoog laten schieten. Over een hek klimmen en gaan lopen van de bewakers daarentegen... En om helemaal te bewijzen dat hun commercieel inzicht een beetje te wensen overlaat, ligt het park midden in een bos. Het vergt toch wel een beetje zoekwerk om het te vinden, en we hadden alweer de nodige kilometers in de benen die dag. Eerst een ellenlang stuk weg afgestapt, en dan op goed geluk door de herfstblaadjes in 't bos gestrompeld. En dan was daar 't befaamde hek van Spreepark! Sinds de sluiting is 't een beetje een sport geworden om in te breken en zo lang mogelijk rond te walen in 't park zonder gepakt te worden door de bewaking. We liepen een beetje langs de omheining, met al een serieus ei in ons broek bij 't zien van de verschillende waakhonden, op zoek naar een geschikt plekske om vlotjes over den draad te springen. Op verschillende plaatsen ziet ge herstelling aan 't hek, omheiningen die krom staan of strategisch geplaatste houtblokskes als opstapje. Uiteindelijk vonden wij ook onze "ingang" en sprongen we als lenige hindes over 't hek. (Nuja ... 't was een beetje klefferen en klauteren en stiekem schietgebedjes in mijn hoofd doen dat mijn kousenbroek ni zou scheuren aan de prikkeldraad maar oké.)
Eens we in Spreepark stonden, begon de adrenaline echt te werken. Het is er stil, op het geblaf van enkele honden en wat gekraak van vervallen attracties na. Perfecte timing wel om hier naartoe te komen tijdens de Halloweenperiode. Maar laten we niet vergeten dat Stefa en ik twee stoere grieten zijn, dus arm in arm wandelden we verder. Het is ongelooflijk hoe goed uw gehoor werkt en hoe paranoïa ge op korte tijd wordt wanneer ge ergens zijt waar ge ni moogt zijn en wanneer ge iets doet dat ge eigenlijk niet moogt doen. Maar relschoppers als we zijn, trokken we rustig enkele foto's, bekeken we wat attracties en wandelden vrolijk verder.
Tot we op een smal treinspoor boven ne vijver stonden (wat staat ge daar eigenlijk om te beginnen al te doen?) ... Het noodlot sloeg toe en de bewaker had ons gehoord. Onze reflex was om alles aan de kant te gooien en te lopen, zo hard we konden. Het moet een redelijk idioot zicht geweest zijn, want believe me, het is niet gemakkelijk om op een treinspoor over het water te lopen. Bam bam bam, hopen dat ge ni mistrapt en gokken op de houten plankskes. Geen van ons beide is in 't water gesukkeld (jammer he!), en we kwamen uit in nen donkere tunnel. Daar staat ge dan, met een kloppend hart in uw keel en met het besef dat ge zo achterlijk zijt geweest om al uw spullen aan de waterkant te smijten. Way to go.... Er zat niks anders op dan de tunnel door te kruipen en ons zo onzichtbaar mogelijk ne weg terug te zoeken naar onze spullen. We klommen op heuvelkes, spiedden de omgeving af, lachten ons halfziek met de belachelijke situatie en kwamen terecht in een soort brak bobsleeding. Oren op scherp, want we hoorden opnieuw wat takskes kraken.... FUCK FUCK FUCK - Zo snel als we konden, sprongen we een donker en stinkend kot in. "Evi, ge hoort uwe jas kei hard kraken!" - "Joenge Stefa, ge hoort u kuchen tot in 't centrum van Berlijn!" SPANNING ALOM ZE! Maar de bewaker had er vandaag geen goesting in, of was gewoon te stom om ons te vinden en we waren alweer safe. 2 - 0 voor ons, darling. Ge voelt u af en toe een beetje in de achtervolgingsscène van ne goedkope, slecht geacteerde film.
Jammer genoeg kon 't geluk ni aan onze kant blijven staan, en we hadden 't intelligentieniveau van onze bewaker toch ook wel een beetje onderschat (Maar komaan ... Hoe dom zijt ge wanneer ge ons ni gewoon komt opwachten aan de andere kant van de tunnel of ons komt zoeken in het enige huizeke dat er staat?) want opeens stonden we oog in oog met ne grijzaard op ne fiets. Nog efkes de dwaze toerist spelen die geen Duits kan (voor mij ni zo'n uitdaging aangezien ik nog ni eens 't Pfaffduits beheers, sad story) maar dan als twee gestrafte kindjes achter de bewaker aansjokken. "Sorry meneer, we zullen 't nooit meer doen." Eigenlijk is diene mens vooral heel blij dat er nog wat pubers over zijne draad klimmen. Wanneer mensen zouden stoppen met over de hekken te kruipen, zou hij kunnen gaan doppen aangezien 'm dan zijn job verloor. Bij deze: graag gedaan, vriend. Nog eventjes een leuk babbeltje gedaan met de meneer, onze reisgids en muts gaan oppikken aan de waterkant (We zaten er toch ni ver naast toen we ons zorgen maakten over zijn intelligentieniveau want hij vroeg doodserieus "Ligt jullie boek in 't water???" - Ja jongen, en ik ga nu efkes in da groen, vuil, stinkend water een duikske placeren in de hoop dat ik diene terug vind. Om nog maar te zwijgen over de bruikbaarheid van onze reisgids nadat 'm een half uur in diene vijver zou hebben gelegen...) en naar de uitgang gewandeld. Ze doen zelfs netjes de poort voor u open en wensen u nog een prettige dag.
Nog eventjes een sigaretje gerookt op 't bankske voor 't park, nog een beetje gelachen met de situatie en vooral heel blij geweest dat wij twee even idiote wijven zijn die liever gaan inbreken in een vervallen pretpark dan musea te gaan bekijken. THIS IS WHY WE'RE SUCH GOOD FRIENDSSSS - I love you Steffff! En dit is ook vooral hoe WIJ citytrippen, lekker puh - HA!
Voor mijn bomma mij meesleept naar de kerk om te gaan biechten, mijne directeur mij nen ontslagbrief in de handen duwt omdat mijn leerlingen op 't slechte pad raken door mijn voorbeeld te volgen en de politie aan mijn deur staat met handboeien, wil ik dit toch eventjes verduidelijken en nuanceren.
In 2001 sloot Spreepark, een pretpark aan de rand van Berlijn. Niet echt verwonderlijk als ge de spectaculaire, adembenemende attracties ziet. Ahum.. Draaimolentjes, een reuzenrad en een waterbaan met zwaantjes zijn nu ni echt de dingen die mijn adrenaline omhoog laten schieten. Over een hek klimmen en gaan lopen van de bewakers daarentegen... En om helemaal te bewijzen dat hun commercieel inzicht een beetje te wensen overlaat, ligt het park midden in een bos. Het vergt toch wel een beetje zoekwerk om het te vinden, en we hadden alweer de nodige kilometers in de benen die dag. Eerst een ellenlang stuk weg afgestapt, en dan op goed geluk door de herfstblaadjes in 't bos gestrompeld. En dan was daar 't befaamde hek van Spreepark! Sinds de sluiting is 't een beetje een sport geworden om in te breken en zo lang mogelijk rond te walen in 't park zonder gepakt te worden door de bewaking. We liepen een beetje langs de omheining, met al een serieus ei in ons broek bij 't zien van de verschillende waakhonden, op zoek naar een geschikt plekske om vlotjes over den draad te springen. Op verschillende plaatsen ziet ge herstelling aan 't hek, omheiningen die krom staan of strategisch geplaatste houtblokskes als opstapje. Uiteindelijk vonden wij ook onze "ingang" en sprongen we als lenige hindes over 't hek. (Nuja ... 't was een beetje klefferen en klauteren en stiekem schietgebedjes in mijn hoofd doen dat mijn kousenbroek ni zou scheuren aan de prikkeldraad maar oké.)
Eens we in Spreepark stonden, begon de adrenaline echt te werken. Het is er stil, op het geblaf van enkele honden en wat gekraak van vervallen attracties na. Perfecte timing wel om hier naartoe te komen tijdens de Halloweenperiode. Maar laten we niet vergeten dat Stefa en ik twee stoere grieten zijn, dus arm in arm wandelden we verder. Het is ongelooflijk hoe goed uw gehoor werkt en hoe paranoïa ge op korte tijd wordt wanneer ge ergens zijt waar ge ni moogt zijn en wanneer ge iets doet dat ge eigenlijk niet moogt doen. Maar relschoppers als we zijn, trokken we rustig enkele foto's, bekeken we wat attracties en wandelden vrolijk verder.
Tot we op een smal treinspoor boven ne vijver stonden (wat staat ge daar eigenlijk om te beginnen al te doen?) ... Het noodlot sloeg toe en de bewaker had ons gehoord. Onze reflex was om alles aan de kant te gooien en te lopen, zo hard we konden. Het moet een redelijk idioot zicht geweest zijn, want believe me, het is niet gemakkelijk om op een treinspoor over het water te lopen. Bam bam bam, hopen dat ge ni mistrapt en gokken op de houten plankskes. Geen van ons beide is in 't water gesukkeld (jammer he!), en we kwamen uit in nen donkere tunnel. Daar staat ge dan, met een kloppend hart in uw keel en met het besef dat ge zo achterlijk zijt geweest om al uw spullen aan de waterkant te smijten. Way to go.... Er zat niks anders op dan de tunnel door te kruipen en ons zo onzichtbaar mogelijk ne weg terug te zoeken naar onze spullen. We klommen op heuvelkes, spiedden de omgeving af, lachten ons halfziek met de belachelijke situatie en kwamen terecht in een soort brak bobsleeding. Oren op scherp, want we hoorden opnieuw wat takskes kraken.... FUCK FUCK FUCK - Zo snel als we konden, sprongen we een donker en stinkend kot in. "Evi, ge hoort uwe jas kei hard kraken!" - "Joenge Stefa, ge hoort u kuchen tot in 't centrum van Berlijn!" SPANNING ALOM ZE! Maar de bewaker had er vandaag geen goesting in, of was gewoon te stom om ons te vinden en we waren alweer safe. 2 - 0 voor ons, darling. Ge voelt u af en toe een beetje in de achtervolgingsscène van ne goedkope, slecht geacteerde film.
Jammer genoeg kon 't geluk ni aan onze kant blijven staan, en we hadden 't intelligentieniveau van onze bewaker toch ook wel een beetje onderschat (Maar komaan ... Hoe dom zijt ge wanneer ge ons ni gewoon komt opwachten aan de andere kant van de tunnel of ons komt zoeken in het enige huizeke dat er staat?) want opeens stonden we oog in oog met ne grijzaard op ne fiets. Nog efkes de dwaze toerist spelen die geen Duits kan (voor mij ni zo'n uitdaging aangezien ik nog ni eens 't Pfaffduits beheers, sad story) maar dan als twee gestrafte kindjes achter de bewaker aansjokken. "Sorry meneer, we zullen 't nooit meer doen." Eigenlijk is diene mens vooral heel blij dat er nog wat pubers over zijne draad klimmen. Wanneer mensen zouden stoppen met over de hekken te kruipen, zou hij kunnen gaan doppen aangezien 'm dan zijn job verloor. Bij deze: graag gedaan, vriend. Nog eventjes een leuk babbeltje gedaan met de meneer, onze reisgids en muts gaan oppikken aan de waterkant (We zaten er toch ni ver naast toen we ons zorgen maakten over zijn intelligentieniveau want hij vroeg doodserieus "Ligt jullie boek in 't water???" - Ja jongen, en ik ga nu efkes in da groen, vuil, stinkend water een duikske placeren in de hoop dat ik diene terug vind. Om nog maar te zwijgen over de bruikbaarheid van onze reisgids nadat 'm een half uur in diene vijver zou hebben gelegen...) en naar de uitgang gewandeld. Ze doen zelfs netjes de poort voor u open en wensen u nog een prettige dag.
Nog eventjes een sigaretje gerookt op 't bankske voor 't park, nog een beetje gelachen met de situatie en vooral heel blij geweest dat wij twee even idiote wijven zijn die liever gaan inbreken in een vervallen pretpark dan musea te gaan bekijken. THIS IS WHY WE'RE SUCH GOOD FRIENDSSSS - I love you Steffff! En dit is ook vooral hoe WIJ citytrippen, lekker puh - HA!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
