SHARING IS CARING

Sharing is caring. Dat lijkt wel de lijfspreuk van Israël te zijn. We sharen hier appartementen en tenten, eten en sigaretten, verhalen en opinies. En ge kunt ni anders dan geven om dit bijzonder land en zijn nog bijzondere bevolking.

Na een heerlijk weekendje, kwamen we gisteren opnieuw thuis in Tel Aviv bij Oren. Home sweet home! In Israël bestaat het weekend uit vrijdag en zaterdag, dus eigenlijk starten we vandaag al een nieuwe week. Moslims hebben vrijdag gekozen als hun rustdag, de Joden kozen voor zaterdag en de katholieken sluiten het rijtje met zondag.

Vrijdag vertrokken we richting Tiberias. We wilden, voor de Shabbat begon, de bus nemen vanuit Akko maar daar faalden we grandioos in. Rondtrekken in Israël blijkt toch iets minder evident te zijn dan verwacht. Als er al een bus of trein te vinden is, is het een hele uitdaging om de uurregeling in het Hebreeuws te ontcijferen. Dan maar reizen in stijl, en een taxiritje met airco van meer dan een uur. Aight.

Tiberias zelf stelt echt niks voor. Een stad die is volgebouwd met hotels en winkels, en een hoop oude religieuze toeristen. Moe, hongerig en bezweet ploften we ons neer op een bankske om daar twee overrijpe mango's als ontbijt te eten. Gelijk beesten. Verscheuren die handel, en overal sap en vruchtvlees. Omstaanders vonden ons vrij amusant, en een oudere man gaf ons er nog eens twee verse vijgen bovenop. Misschien zagen we er moe, hongerig, bezweet en arm uit. Real zwerver/dakloze style. Check out our swaaaag! Maar gratis eten moet ge altijd aannemen, dus dat deden we dan ook. Mmm!

Tiberias ligt aan de zee van Galilea, wat eigenlijk een verkeerde benaming is aangezien het een gigantisch meer is. Jammer genoeg eisen de hotels het strand op, waardoor het onmogelijk was om een zwemmeke te placeren. En dat terwijl het 38 graden was en het zweet in straaltjes van ons lijf liep. Sexy. Dan maar liften! Ik haalde mijn liftskills nog eens boven en baby i still got it, want na enkele minuten versierden we een rit bij twee kerels die ons naar een heerlijk, chill strandje van de nabijgelegen kibutz brachten.

Daar ontdekten we al snel het geheim van Jezus. Wandelen op 't water? Liar, liar, pants on fire! Het meer van Galilea is gedurende meeeeters belachelijk ondiep waardoor de mensen eerder gedacht zullen hebben dat hij over het water trippelde. We veronderstellen dat die sukkelaars toen nog gene bril hadden. Wij hebben dus ook even over het meer van Galilea gehuppeld. Worship us!

Een tijdje later kwam Oren ons oppikken. Hij had zijn eigen theorie, en Jezus was ne langharige surfboy die over het meer kite, en nadien hebben ze de kite weg gephotoshopped. Wie weet.

We vertrokken richting Golan Heights. Een gebergte dat bestaat uit oude vulkanen dat nu vooral gebruikt wordt voor landbouw en legerbasissen. De Golan behoorde vroeger tot Syrië, maar na een bloedige oorlog heeft Israël het kunnen opeisen. Hier en daar komt ge nog verlaten, vervallen, Syrische bunkers vol kogelgaten tegen. We staken ook de Jordaan over, de enige rivier van Israël en ook meteen degene waar Jezus in kopke onder ging om gedoopt te worden. Wij verwachtten een machtige rivier, bleek da een zielig stroompke te zijn.

Uiteindelijk bereikten we onze kampeerplaats. Echt heerlijk! In het midden van de bergen, omgeven door eucalyptusbomen, bij een natuurlijk zwembad. Die zogenaamde "officers pools" waren aangelegd door het Syrisch leger zodat hun officieren verkoeling konden zoeken. Ondertussen is het Syrisch leger al een tijdje weg, maar de zwembaden zijn er nog. Nadat we de tent hadden opgezet, maakte Oren zonder zever het lekkerste avondmaal ever! Eigengemaakte tahina met geroosterde groenten, superlekkere thee en Arabische dessertjes. Wij mogen onze twee pollekes kussen met nen host gelijk Oren. He's one out a million!

Wat verderop zat een groep mannen die elkaar terug zagen na 25 (!!) jaar. We zijn gaan socializen, deelden bier en wijn en lekkers en sprongen het ijskoude bronwater in voor ne latenightswim. Gezellig met drie het tentje ingedoken, lekker geslapen en onszelf heel gelukkig en blessed voelen dat we zoiets mochten meemaken in Israel. Off the beaten track. Hoera! I love it!

's Ochtends kregen we ontbijt van zowel Oren als die groep mannen (gotta love Israeliërs!) en proefden we een heerlijk, typisch Israelisch gerecht. "Shakshuka" ofzoiets. Letterlijk om uw vingers bij af te likken! Ongelooflijk hoe gastvrij, vriendelijk en behulpzaam iedereen hier is!

Nadat we alles hadden ingepakt, nam Oren ons mee naar een "special place". Een koffiebarreke op nen berg, met zicht op de Syrische grens! Mama, maak u geen zorgen: het was veilig daar. Geen bommen, granaten of geschiet. Geen legermannekes. Gewoon een heerlijk uitkijkpunt. Alleen een beetje oppassen dat ge ni uitschuift en over de prikkeldraad valt, met uw poep op een mijn. Maar we zijn nog steeds heel, en ni in duuzend stukskes uiteengespat in een soort van menselijke humus. Jippie!

Oren gaf ons de nodige uitleg over het conflict tussen Syrië en Israël, over bepaalde strategieën en technieken die worden toegepast door het leger, over hoe kut het is dat ge als Israëli nimeer in staat zijt om gewoon de grens over te steken (ni naar Syrië, ni naar Jordanië, ni naar de Sinaï, ...) Echt jammer dat een modern, ontwikkeld land tegelijkertijd zo fucked up is en altijd wel met iets of iemand in conflict lijkt te zijn. Israël lijkt ne kleuter te zijn die boos wordt wanneer 'm zijn speelgoed moet delen, of ne puisterige puber die denkt graaf te zijn door hier en daar wa onnodig rel te schoppen. Sad, very sad.

Nadien ging Oren een Jezuske doen, nl kiten opt meer van Galilea. Wij werden afgezet in een andere kibutz zodat we konden bijslapen en zwemmen. Maar da's ni gelukt omdat we weer maar eens werden uitgenodigd om mee te bbq'en met een familie. Aangezien we net eten hadden gekregen op onze campingplaats bedankten we vriendelijk, maar het leverde ons wel een leuk en interessant gesprek op.

Tot nu toe kwamen we voornamelijk in contact met Joden. Hoewel iedereen zegt dat ze de oorlog beu zijn, dat ze openminded zijn, dat er vrede moet komen, ... hoor je toch vaak een vijandige, argwanende of neerbuigende ondertoon wanneer ze over Arabieren, moslims of Palestina spreken. Deze familie was Arabisch en nu kregen we de andere kant van het verhaal te horen. Ook zij beweren de oorlog beu te zijn, en ze zijn voorzichtig hoopvol nu er opnieuw onderhandelingen zijn tussen Palestina en Israël maar tegelijkertijd vinden ze Israël een hypocriet land. Ni onbegrijpelijk, aangezien Israël hun volk probeert te verdrijven waarbij er te veel onschuldige slachtoffers vallen. Arabieren hoeven dan ook geen legerdienst te doen, omdat ze dan getraind zouden worden om hun eigen mensen te doden indien "nodig". Daarbij komt nog eens dat Israël zo duur is omdat een bepaalde procent (de jongens zeiden 60% maar geen idee of dat klopt) van de inkomsten naar het leger gaat. Met andere woorden financieren de Arabieren hier dus mee de oorlog tegen hun eigen volk. Hun frustraties zijn dus ni echt onterecht.

Het is enorm boeiend om hier te reizen en te praten met mensen van de beide kampen. Om een ander beeld te krijgen van wat hier echt aan de hand is. Bijna iedereen vraagt ons dan ook hoe de oorlog in Israël getoond wordt in onze media. To be honest, ik heb er geen idee van. Ik heb het conclict ook nooit echt begrepen.. Maar mij lijkt de oorlog vooral zinloos te zijn (welke oorlog is dat uiteindelijk niet?), een eindeloos conflict. Wanneer we steden en dorpen passeren waar Joden, moslims en katholieken vredevol samenleven, vragen we ons af waarom dat niet overal kan. Maar momenteel is de situatie vrij stabiel, is er niet echt sprake van oorlog en nu er opnieuw onderhandelingen zijn, durft iedereen weer een beetje te hopen op een blijvende wapenstilstand. Fingers crossed. Als Israël dan echt the Holy Land is, is het wel een beetje wreed van God om zijn eigen mensen zo in de steek te laten. In zijn eigen land. For God's sake...

Wij houden in elk geval wel vollenbak van Israël en zijn bevolking. Iedereen, ongeacht religie, is hier vriendelijk en behulpzaam. Ze vertalen dingen voor ons, ze bieden ons eten aan, brengen ons naar bepaalde plekken, ... Terwijl ik dit aan het typen ben op de trein, met een yoghurtje, krijgen we bv een soort van zoet, Arabisch brood van de vrouw naast ons. Engels spreekt ze niet, maar delen doet ze. Ik ben nog nooit in een land geweest waar de mensen zo gastvrij zijn. Echt ongelooflijk! Oren staat natuurlijk met stip op nummer 1! Zonder hem had onze reis er heel anders, en waarschijnlijk ook minder boeiend, uitgezien. We love you Oren, we dooo! Maar momenteel zijn we opnieuw met twee op pad. Naar Jeruzalem! Hoera!

(Sorry voor de belachelijk lange post, maar we maken hier dan ook zoveel leuke, interessante dingen mee! En dat willen we delen met jullie, want sharing is caring!)