THROUGH BEDOUIN EYES

Donderdag staken we de grens over naar Jordanië. Meteen aanpassen aan het belachelijk slechte Engels van de Jordanen en de lelijke legeruniformen. De grensformaliteiten gingen wel heel vlot, maar da lag misschien eerder aan Sandra's blond haar en mijn blauwe ogen. En aam het detail dat onze bikini ongemerkt was afgezakt en nog maar half aan was en we net niet in blote tieten de grens over trippelden, zal er misschien ook iets met te maken hebben. Salamo aleikom, da zal wel!

In Aqaba was alles meteen opvallend goedkoper dan in Israël. Hoera! De voordelen van een Arabisch land! Dat de mannen staarden naar onze blote benen en bijna spontaan klaarkwamen van ons gewoon te zien passeren, namen we er dan maar bij. Ni veel gewoon daar.

Een dikke 43 graden, ne zware rugzak, moe na het weinige slapen, geen hotel en niemand die genoeg Engels sprak of begreep om er ons eventueel eentje aan te raden. Ideale combinatie. De fut om op zoek te gaan naar iets betaalbaars ontbrak, dus sleepten we onszelf naar het strand. Rugzak af, slaapzak uitrollen, klaar. Ik heb een poging gedaan om te zwemmen, in de rode zee deze keer, maar ik gaf het al snel op. Iedereen zwemt daar in zijn kleren en daar had ik geen zin in, en de mannen hun ogen rolden bijna uit hun kassen toen ik mijne handdoek liet vallen. Ik had mijne tshirt zelfs nog aan. Echt broekventjes. Dan maar een snel plonske en mij nog sneller terug geïnstalleerd op de slaapzak voor een dutje. Ook toen waren we de plaatselijke attractie, maar gelukkig hield de politie ons goe in 't oog. In Aqaba doen die tenminste hun werk, nl ons beschermen. In Mechelen hadden we al lang een gasboete gekregen omda we in 't stad lagen te slapen.

Toen den honger begon op te komen, ging ik op zoek naar iets lekkers terwijl Sandra op de rugzakken paste. Flinkskes mijn lange kleren aan gedaan, al was 't maar da de mannen dan net iets minder snel of toch al meer moeite moesten doen om mij met hun ogen uit te kleden. Helaas. Gelukkig ben ik wel 100x welkom geheten, was iedereen mijne vriend en is er nog nooit zoveel op mij gefloten als daar. Nood aan nen egoboost? Boekt u een ticketje naar een Arabisch land!

Mijn wandelingske had echter ni de bedoeling om mijn ego te strelen, maar wel om onze honger stillen. Missie geslaagd en nen heerlijke candle light dinner op 't strand met enkele plaatselijke delicatessen op de menu. Een big mac menu uit de Mcdo van Aqaba. Ik kan het de straatkinderen ni verwijten da ze spontaan "America?" naar mij riepen en om dollars kwamen vragen.

Verwacht nu geen romantische taferelen van ons nachtje op 't strand. In plaats van op zand, lagen we op nen hoop kiezels en de ratten liepen over onze rugzakken. Om nog maar te zwijgen van de troepen dronken mannen die rond ons zwierven. Aqaba lijkt ook nooit te slapen. Er is altijd wel ergens iemand nog waterpijp aan 't roken, liedjes aan 't zingen, aan 't zwemmen of zatte praat aan 't verkopen. Gelukkig lieten ze ons wel met rust en konden we veilig slapen. Opnieuw echte zwervers. Oeps.

De volgende ochtend gingen we op zoek naar een bus richting Petra. We hadden het weer ni beter kunnen timen, want het was net het einde van de Ramadan waardoor iedereen verlof had. En dus ook de buschauffeurs. Great. Dan maar nen taxi. Gelukkig hadden we al geld uitgespaard door 2 nachten buiten te slapen. We deelden de auto met 2 irritante kerels, waarvan ene helemaal in love was met Sandra. Zijn verleidingsskills waren jammer genoeg nog ni volledig ontwikkeld, en toen we ranzige koffie van hem moesten drinken (die 'm dan ook nog eens over mijn broek kapte, deb) was het helemaal om zeep. In een wanhoopspoging vroeg 'm Sandra nog mee naar zijn ouders, maar tevergeefs.

We trakteerden onszelf op een degelijk hotel met heerlijk bed in Wadi Musa, het dorpje naast het alomgekende Petra. En terecht. Het is ni voor niks één van de 7 wereldwonderen. Wanneer ge door het park wandelt, waant ge u zelfs een beetje in Disneyland of op de set van één of andere film (wat Petra ook effectief geweest is), zo surreëel mooi is het daar.

Rond 4u botsten we op enkele bedouins, Yesser en Ewad, die met ons begonnen praten. In plaats van dat ze ons dingen probeerden aan te smeren, was het een interessant en grappig gesprek. Bedouins leven in grotten in de rotsen in Petra, of in het nabijgelegen bedouinendorp. Ze verkopen rommel en thee aan toeristen, of proberen u op hun paard of ezel te krijgen. Deze jongens waren onderweg naar hun moeder en moesten dezelfde kant uit als ons, dus kregen we een gratis ritje naar "the monastery". Da ritje was welkom want de weg was lang, omhoog, vol trappen en stenen en in volle zon.

Onderweg passeerden we enkele grotwoningen en de jongens nodigden ons uit voor thee in hun grot. Open minded zijn, een portie vertrouwen, uitgaan van het goede in de mens en een beetje roekeloosheid lieten ons volmondig "ja" zeggen! Het zijn de perfecte ingrediënten voor once in a lifetime-experiences. Eerst klommen we met de ezel recht omhoog op de rotsen. Vanaf een bepaald punt werden de rotsen onbegaanbaar voor de ezels en moesten we zelf verder stappen. Goe voorbereid als we waren, hadden we onze slefferkes aan. Ideaal schoeisel om op richelkes te lopen naast den afgrond, te klimmen en te klauteren. Op blote voeten dan maar. Ik ben mijn hoogtevrees hier trouwens echt aan 't overwinnen!

De grot was versierd met vlaggen van Bob Marley en Jordanië en wa plastic bloemen. Er lag een mat op de vloer en wa kussens, en een envoudig kookvuurke. Back to basics, maar meer hebde misschien ni nodig. Het uitzicht is trouwens geweldig, en het is er zooo stil. Echt weg van de "normale" wereld. Maar normaal is nogal relatief natuurlijk. Yesser en Ewad waren bv nooit naar school gegaan. Bedouins vinden "the school of life" belangrijker. Als klein mannen klimmen die al op de rotsen, rijden ze op paarden en ezels en proberen ze prullen aan toeristen te verkopen. Hun Engels is door het vele contact met diezelfde toeristen trouwens beter dan dat van bijvoorbeeld de politieagenten.

Ze hebben trouwens een leuke kijk op het leven. Eentje waar vrijheid in centraal staat, waar geld maar papier is en materialistische dingen overbodig zijn. Ene waarin ge zegt wat ge denkt en voelt, waarin ge leeft in de moment en zoveel mogelijk deelt. Zo'n verschil met de maatschappij waar wij in leven, waar het draait rond status en geld, rond uiterlijk vertoon en presteren. Waar iedereen altijd gehaast is en gestresseerd, zichzelf voorbij loopt en waar er geen tijd lijkt te zijn om écht te leven. Ik zou mij nog wel kunnen vinden in het leven van nen bedouin.

Na de thee klommen we terug naar de ezels. Handig als ik ben, schoof ik bijna den afgrond in, maar ik kon mij nog net vastgrabbelen aan Yesser, die gelukkig wa stabieler was dan ik. Op de ezel gesprongen, die helemaal nen held is in rotsen beklimmen. Thank God. Bij de monastery werden we omgetoverd in echte bedouinenvrouwen met ne sjaal rond ons hoofd en ne nieuwe naam. Ismi Nezjma. (Mijn naam is ster.) Die van Sandra ben ik vergeten, maar zij is een bloem. Ohja, heb ik er al bij verteld dat bedouinen nogal gladde jongens zijn?

Daarna namen ze ons mee naar een plek waar we de zonsondergang konden bekijken. Op de top van ne rots, da "the end of the world" wordt genoemd. Adembenemend. Zo zo zo mooi! Yesser en Ewad stookten nog snel een vuurke en maakten thee, en we dronken die gezellig uit hetzelfde glas met een waterpijp erbij. Hoeveel toeristen doen dit, denkte? Hoeveel mensen gaan thee drinken in grotten of waterpijp roken naast nen afgrond bij de zonsondergang? Hoeveel missen zij wel ni? En hoeveel wantrouwigheid missen wij...?

De jongens stelden voor om ons terug te brengen naar de uitgang van Petra. Ondertussen was het al donker en de rot naar beneden op nen ezel is net iets moeilijker dan naar boven. Yeser hield mijne arm goe vast zoda ik ni van den ezel zou stuiken, en Ewad ontfermde zich over Sandra. Na een tijdje kropen ze mee op den ezel. Daar zit ge dan, in den donker in Petra op nen ezel met uw gezicht in het haar van nen bedouin. De praatjes werden gladder en Yeser begon een hele liefdesverklaring af te steken, terwijl Ewad hetzelfde deed bij Sandra. Om eerlijk te zijn, waren we er toch ni helemaal meer gerust in. Ge hebt op zo ne moment natuurlijk ook nog maar weinig te protocollen als ze iets van plan zijn. Strak plan van onszelf. Yeser deed een poging om mij te kussen, wa maar halvelings lukte, maar goe, ge wordt ni elke dag gekust door nen bedouin. Positief denken. Nadien heb ik 'm mooi kunnen afweren. Sandra gaf Ewad nog een moraalles, en nadien waren ze toch een beetje bekoeld. 't Was nodig.

We werden afgezet in het bedouinendorp, wa ni de bedoeling was. Grrr. Frustraties. Gelukkig kregen we een lift van nen bedouin in nen dikke auto naar ons hotel, en daar konden we Yeser en Ewad netjes afwimpelen. Safe.

Vandaag nog een tripke naar Wadi Rum, de woestijn. Achterin de jeep wat gaan rondcruisen, weer op rotsen moeten klimmen (deze keer met dichte schoenen!) en gespeeld in het zand. Thee gedronken in een bedouinentent en nadien gaan lunchen bij onze chauffeur. Deze keer dus echt lokaal eten en gene mcdo! Gastvrijheid is zo leuk! Zijn kinderen waren echte schatjes, en hoewel we elkaar ni konden verstaan, blijken veel dingen toch universeel te zijn. Ge hoeft elkaars taal ni te spreken om een glimlach op elkaars gezicht te toveren. Weer een superfijne ervaring rijker.

Nadien reden we opnieuw naar Aqaba om de grens naar Israël over te steken. Dat ging toch ietske minder vlot. Sandra's haar is nog steeds blond en mijn ogen zijn nog steeds blauw, maar onze bh bleef deze keer op zijn plaats. Misschien was da de reden? Verdomme! Lesje geleerd. Ne grens moet ge oversteken met halfblote tieten! Heel onze rugzak werd uitgeladen, Sandra werd tot op haar ondergoed onderzocht en toen ze een bandje van Palestina in mijn bagage vonden, waren ze helemaal ni blij. Oepsie. Ik kon me nog net inhouden om "Free Palestine" te roepen. Da hadden ze waarschijnlijk ni echt geapprecieerd. Die Joden hebben ni echt een gevoel voor humor.

Maar goe, na nog een half kruisverhoor waarbij we de security op het hart drukte dat onze vriend een Jood is (dat horen ze altijd graag) en ditjes en datjes, waren we opnieuw in Israël. En na een lange busrit, en dat op de Sabath, zijn we nu opnieuw home sweet home in Tel Aviv! Klaar voor onze laatste daagjes Israël! Nog voor de volledige 200% genieten! Ready, set, goooo!