BIENVENUE! MARHABAN!

Ik weet niet waarom, maar opeens was het er: de drang om te schrijven. Ik weet niet waar ie zo opeens vandaan kwam. Vanuit een soort van grootheidswaanzin, omdat ik denk dat anderen geïnteresseerd zijn in waar ik ben en wat ik doe of wat ik denk? Misschien voor mezelf, voor momenten waarin de dagdagelijkse verplichtingen mij bijna de nek omwringen en ik nood heb aan herinneringen om bij weg te dromen? Of omdat de blog van Lenka te beknopt is (fopje hoor, lieve schat)? Of misschien nog het meest omdat ik voor het eerst de confrontatie met mijzelf hier aandurf en dagen op mijzelf ben, waardoor de woorden als vanzelf zinnen in mijn hoofd vormen.

Na enkele jaren ben ik opnieuw in Tunesië. Toen ik nog een snotjong was en niet goed wist wat ik wou of waarheen ik wou, boekte ik met mijn toenmalig lief een allinvakantie naar Monastir. Misschien niet meteen het beste idee ooit, maar het heeft me wel doen inzien dat dat allesbehalve mijn manier van reizen is. In gigantische hotels tussen papperige toeristen hangen die een heel jaar gespaard hebben om een week als een gemarineerd worstje te gaan bakken en braden met ranzige cocktail in de hand? No thank you. Maar het heeft wel de drang tot ontdekken, tot de wereld zien, ... aangewakkerd. Tunesië bleek zoveel meer te zijn dan een kustlijn vol overdadige hotels, en hier ben ik dan opnieuw. Na eerder dit jaar in Marokko en Turkije geweest te zijn, na zeer impulsief te beginnen aan een cursus Arabisch, na enorm veel zin te hebben in een reisje naar Lenka, ... moet ik toch wel toegeven dat deze cultuur een bepaalde aantrekkingskracht op mij heeft.

Deze reis is opnieuw iets heel anders dan ik gewoon ben. Ditmaal geen rondreis met de rugzak, geen citytrip, geen kampeertrip of een hotel (laat staan all in!). Neen, dit keer ging ik voor het "bezoeken van een vriendin". Lenka besloot om België achter zich te laten en propte haar leven in enkele valiezen. Snif snif, beetje wenen omdat een vriendin beslist om weg te gaan. Maar gelukkig is de wereld verschrikkelijk klein geworden, hebben leerkrachten veel vakantie en geef ik niks om geld dus besloot ik haar een bezoekje te brengen. Twaalf daagjes Tunesië, met enorm véél tijd voor mezelf. Na de talloze avonden en nachten op de vismarkt, weekends waarin er minder geslapen werd en meer gedronken dan nodig, festivals en feestjes, ... kon ik dit wel eens gebruiken. Lenka werkt overdag (of 's nachts, zoals nu) en dan ben ik op mijzelf aangewezen. Voor iemand die zich het liefst omringt met zoveel mogelijk mensen, is dat best een uitdaging. Maar op het feit na dat ik nu de wanhopige drang heb om mijn gedachten met jullie te delen, lijk ik er goed met om te gaan.

Het is even wennen om te leven op een ander ritme. Ergens blijft het gewoon leven natuurlijk in mijn hoofd sluimeren, aangezien ik Lenka 's ochtends naar haar werk zie vertrekken in een strak uniform of omdat ik mee enveloppekes voor Jetair ga plooien. Maar het is héérlijk om niks te moeten, en vooral veel te mogen. Het is nog veel leuker om dat te kunnen in een gewone omgeving. Ik woon namelijk in een niet-toeristisch deel van Hammamet (gelukkig!), in een gewoon appartement. Jullie geloven het misschien niet, maar ik kook hier zelfs voor mij en Lenka! Nadat ik maanden op chips en yoghurt heb geleefd, is dat een hele stap vooruit! Misschien had ik dit wel meer nodig dan ik gedacht had.

Ik breng mijn dagen door met rondslenteren, rusten, boeken lezen (En zoals het hoort: The Alchemist! Met pen in de aanslag om de mooie quotes aan te duiden!), mensen observeren, nadenken, verbranden (aaaauwww), tripkes plannen en bijpraten met Lenka. Het is opnieuw een geruststelling om te merken hoe snel ik mij aanpas aan nieuwe situaties. Ik lijk mij overal thuis te kunnen voelen, hoewel ik mijn kinderlijk enthousiasme niet verlies bij alles wat ik zie of tegenkom. Ik vind het dan telkens enorm jammer om te ontdekken hoeveel mensen die "gave" niet lijken te hebben. Al die hordes toeristen die niet verder raken dan het zwembad van hun hotel, of misschien nog net op een bus van één of andere reisorganisatie stappen, missen zoveel. Ik vind het dan ook erg triest dat de standaard menukaart hier bestaat uit pasta, pizza en hamburgers en het is nog veel triester dat iedereen daar erg tevreden mee lijkt te zijn. Het lijkt wel ingebakken te zijn om je vast te houden aan wat je kent, terwijl je daar (volgens mij) net het minste voldoening uit haalt. Is vakantie niet net wegvluchten van je normale leven? Nuja, ik ontbijt hier ook gezellig met een boke met choco, ik ben gaan winkelen in de Carrefour en kocht daar yoghurt van Danone en ik heb spaghetti gemaakt, dus misschien heb ik geen recht van spreken. Maar ik troost mijzelf met de gedachte dat ik gelukkiger word van het zien van één of ander primitief winkeltje, dan dat ik wil gaan ronddwalen in een kunstmatige medina.

Ondertussen is deze reis the best of both worlds. Ik heb voldoende tijd om uit te rusten en uitgebreid tijd voor mezelf te nemen. Ik leer het "echte Hammamet" kennen door er middenin te wonen. We kunnen gaan en staan waar we willen op de vrije momenten van Lenka dankzij haar auto (danku Jetair!). Ik kan onbeschaamd de domme toerist uithangen (én stiekem mee excursies verkopen hihi) in luxehotels door undercover mee te gaan met Lenka. Ik huppel mee de bureau in van Jetair om briefjes te plooien. We plannen uitstapjes naar Sidi Bou Said en Tunis, en kopen kaarten voor een optreden van Shaggy in Carthago.

En terwijl de buren onder mij zich gulzig op hun eten storten (ramadan, remember), de geur van wierook tot op mijn terras kringelt en de imman uit de moskee wat verderop er iedereen van aan 't overtuigen is dat Allah heel groot is, kan ik alleen maar besluiten dat het leven geweldig is. Zolang ge de wereld maar als uw thuis beschouwt.



En nu ga ik mij vollenbak aftersunnen want mijn huid moet zich in tegenstelling tot mijn hoofd toch nog eventjes aanpassen aan de Afrikaanse zon. Vandaag is roooood, de kleur van mijn lichaaaam! Hip hip hoera!