BAD KARMA, BEETEKE WENEN

Ik ben een heel slecht meisje. Of zo lijkt het toch. Ik word gestraft, en ik weet eigenlijk ni goe waarom. Ik voel mij een beetje gelijk een klein kindje dat in den hoek wordt gezet en het allemaal ni zo goed begrijpt. Grote ogen. Bibberend lipke. Vochtige oogskes. Wie komt er mij over mijn haar wrijven en zeggen da ik eigenlijk helemaal ni zo ne stouterik ben?

Goe ja, we hadden het kunnen denken, we hadden het kunnen weten op voorhand, we hadden het eigenlijk zelfs bijna moeten zien aankomen. Nadat we gulzig van onze fles ijskoud water dronken voor onze huisbaas zijne neus, zou Allah ons een beetje minder goe gezind zijn. De huisbaas zei het nog he, dat we ni mochten drinken. Dat het ramadan was. Waarop Lenka liefjes antwoordde dat we zo dadelijk een ijsje gingen eten. Allah werd bleekskes, en boosjes. Dat hoorde hij ni zo graag. De huisbaas natuurlijk ook ni, en hij toonde een geforceerd glimlachske. Het ijsje is er uiteindelijk nimeer van gekomen, maar we zijn een pintje gaan drinken. In bikini. En ondertussen waren we ook nog eens aan 't praten over de mogelijkheid dat er al dan ni ne god bestaat, over religie, over "toevalligheden" die niet te verklaren zijn. Allah werd woest, dees was namelijk te veel van het goede. Zeker nadat Lenka zei dat ze helemaal nergens in geloofde. En ik bleef maar doorleuteren over die zogenaamde toevalligheden die niet te verklaren vallen. Tekens van God, ofzoiets. Misschien.

Allah was héél boosjes, en hij was woedend dat wij zijn grootsheid in twijfel durfden trekken. De imman van Hammamet kreeg waarschijnlijk ook even onder zijn voeten, die moet nu nog méér uit zijne toren liggen roepen dat allah ahkbar is. En geloof mij vrij, dat doet hij nu al héél erg véél en met enorm veel enthousiasme. Nu, boze Allah besloot dat hij ons een teken zou sturen. Die zogenaamde “niet te verklaren signalen”. Ik had graag een postkaartje gekregen, of ne prins op het witte paard die uit de hemel kwam gevallen ofzo. Liever op ne moto, to be honest, maar laat ik ni te veeleisend zijn. Een regenbui van geldbriefjes eventueel. Of een combinatie van dat alles. Maar het stelen van mijne camera? Da moest ni, jongen. Op zo'n teken zat ik ni echt te wachten.

Helaas. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en ik heb een heel slecht karma. Nadat ik op Werchter mijne gsm kwijt was (ik geef toe, het zal eerder aan mijn zatte botten gelegen hebben dan dat er ene met losse vingers langskwam) en mijne camera stuk ging, moest ik gaan winkelen. Honderden euro’s de deur uitgooien, kom jongens, we doen ne keer zot. Nieuwe gsm, nieuwe camera. Ineens ne mp3 extra. Hop hop, ’t kan ni op! Eén week oud is ‘m, ik herhaal.. EEN WEEK OUD. En mijn nieuwe camera is al gestolen. Beetke wenen. Nogmaals, wie komt er over mijn kopke wrijven?

Anyway.. Jullie zitten waarschijnlijk allemaal te wachten op dit onwaarschijnlijk spannende verhaal! Speciaal voor jullie, hopsakee, hier gaan we! Dus... Ik ben gisteren een hele dag mee gaan wandelen met Lenka. Hotel in en uit, excursiekes boeken, spellekes spelen op mijne gsm, puffen van de warmte en mij druk maken in al die toeristen die hun luie kont ni van hunne strandstoel halen. Tunesië? Ahjaaa, da's da land met dolfijnen in ’t zwembad, vol wuivende palmbomen, een buffet dat zichzelf wel lijkt aan te vullen en mannen in apenpakjes die springen als ge met uw vingers knipt en er nog eens een kunstje bovenop doen als ge nen dinar toont. Veel meer zien ze in elk geval ni. What a shaaame. Tunesië heeft zoveel meer te bieden! Vandaag ben ik wel zelf zo’n soort toerist gaan uithangen. Lenka moest nog wat hotels gaan bezoeken en ik mocht aan één van die hotels aan ’t zwembad gaan liggen. Heel de dag boekskes lezen, plonskes nemen, beetje verbranden en toeristen observeren. Na twee dagen van wetenschappelijk onderzoek (namelijk allintoeristen en hun gedrag bestuderen) kan ik alleen maar vaststellen dat ik het niet oké vind. Niet oké jongens, niet niet niet oké. Ik geef toe dat mijn conclusie een beetje persoonlijk gekleurd is en niet helemaal objectief. Maar een hele week in uwe stoel hangen, af en toe ne keer sippen van uw drankske of naar ’t buffet slenteren? Tot daar aan toe. Ieder zijn keuze. Als da uw idee van vakantie is, goed voor mij. Wie ben ik om daar commentaar op te geven. Ik heb het wel al moeilijker als ze beginnen te klagen over de opdringerige Tunesiërs, of zagen over ne gebrekkige service. Schattekes, vanuit uw hotel gaat ge niet weten hoe of wie de standaard Tunesiër is. Laat staan dat er zoiets als ne standaard Tunesiër bestaat. (Bij deze wil ik ook meteen duidelijk maken dat ik ook geloof dat er geen standaard allintoerist is en dat er ook héél wat oké volk is dat zo’n vakantie boekt! Oef!) En verwachten van iemand dat ‘m u als koning(in) behandelt, terwijl ge er zelf minachtend op neer kijkt, in een hitte van 40 graden tijdens de ramadan, voor een armzalig loontje... Ik zou nu ook ni bepaald staan springen. Maar wat ik het allerallerallerergste vind, zijn de talloze gezinnen met kinderen. Is da het idee dat ge uw kinderen wilt geven? Dat het oké is om iemand bijna als slaafje te gebruiken zolang ge maar genoeg betaalt? Dat op eender welk moment ge honger hebt, ge gewoon eventjes naar de bar moet lopen en kunt kiezen uit pizza, hamburgers en ijsjes? Dat ge uw eten ni hoeft op te eten als ge het ni lust of gewoon genoeg hebt of eigenlijk toch liever frietjes wou, dat het geen probleem is wanneer ge uwe cola op de grond laat vallen want “wij hebben daar wel voor betaald he” en “achhh, die mannen kuisen da wel efkes op” en “oooow, ik ga mijn bord ni zelf wegzetten, da komen ze wel doen”. Triest. Héél erg triest. Met dat idee wil ik mijn kinderen in elk geval ni opvoeden.

Na de werkdag zijn we naar Hammamet-nord gegaan. Ik zeg het u, het is daar prachtig wanneer de zon ondergaat! Heerlijk strandje, zicht op de medina en kasbah, bootjes en vissers aan de kustlijn, Atlasgebergte in de verte. Wauw, gewoonweg wauw. A f en toe wordt uw zicht wel eens verstoord door één of andere habibi voyage, maar da moet ge er dan maar bijnemen. Op zich heeft da ook wel wat amusementswaarde. Arme, jonge Tunesiërs die zich laten betalen om het zomerliefke te zijn van dikke, lelijke, eenzame, oude, rijke vrouwen. Op zich eigenlijk ook eerder triest. De medina van Hammamet is in geen enkel opzicht te vergelijken met de medina van pakweg Fes in Marokko. Ge loopt er minder snel verloren, het is er rustiger en properder en de winkels zijn nog toeristischer. Maar het was een leuk uitstapje en het leverde enkele leuke foto’s op.

Dacht ik. Thuisgekomen brak er een halve paniekaanval uit, gevolgd door een helse zoektocht. Mijn camera was kwijt! Mijn nieuwe camera! Nergens te vinden, dus er was maar één conclusie: hij is gepikt. Beetje beroepsmisvorming, maar ik gaf de dief meteen een 10/10 voor zijne techniek. Ik heb er werkelijk waar niks van gemerkt. (Anders had ik als vanzelfsprekend een achtervolging ingezet, en met mijn geweldige conditie en sprinttalent had ik diene mens dan ook meteen ingehaald en neergehaald en ‘m nog wa kletsen extra gegeven.) Mijn handtas was dicht, ik droeg ‘m dicht bij mijn lichaam en ik had er nog eens een vest rond geknoopt. Nu, positief denken en ik ben al héél blij dat mijn gsm niet mee gestolen is. Een gestolen camera mag mijn vakantie natuurlijk niet verpesten maar waar ik mij meer zorgen om maak, is dat er misschien wel een klein scheurtje in mijn vertrouwen is gekomen. Ik probeerde altijd van het goede van de mens uit te gaan. Zelfs de meest opdringerige straatverkopers probeer ik met de glimlach en een vriendelijk woord af te wimpelen. Ik stoor mij niet aan al de “beautiful lady”, “best friend”, “bonjour les gazelles” en dergelijke. Ik wil mensen niet neerslaan als ze perongeluk hun hand op mijn arm leggen. Ik grijp ni paniekerig naar mijn handtas als er iemand in mijn buurt komt. Moet ik dat misschien toch gaan doen? Ben ik gewoon te naïef en te laks in zulke zaken? Om eerlijk te zijn, zou ik het enorm jammer vinden mocht ik mijn houding verliezen. Ik verlies liever 20 keer mijn camera, dan mijn vertrouwen in de mens en hun hoofdzakelijk goede bedoelingen. Net zoals ik soms liever mijn hoofd verlies, dan alles te plannen en een gestructureerd autistje te worden. Net zoals dat ik soms liever mijn hart verlies, dan dat ik het niet aan iemand durf te geven. (Er zijn mij btw 20 000 kusjes beloofd om mij opnieuw gelukkig te maken!) Vertrouwen is volgens mij iets van onschatbare waarde, een fototoestel uiteindelijk niet.

Natuurlijk blijft het een jammerlijke zaak. Het enige wat ik van plan was om in Tunesië te verliezen, waren mijn witte benen. Maar bad bad bad karma, want dat lijkt maar niet te lukken. Ze worden niet bruin, alleen maar knalrood. Ik ben een stoveke. Ik gloei. Ik heb pijn. Maar positief denken, ze zijn niet meer helemaal wit. Fingers crossed dat ze niet gaan afvellen, want rood met witte plekken lijkt me ook ni bepaald aantrekkelijk. Om nog meer pijntjes en dalmatiërbenen te voorkomen, kocht ik vandaag zonnecrème. Factor 50. Schouderklopje voor mezelf! Geloof het of niet: ze hebben ‘m gepikt. Aan het zwembad. Bastards! Bad karma! Ik ben een slecht meisje. Allah is boos op mij. En ik weet ni waaraan ik het verdiend heb.

Maar om positief af te sluiten: onze buurman is ons gisterenavond lekkere koekjes komen brengen. Zelfs nadat wij de ochtend voordien water voor zijne neus dronken. En ratelden over ijsjes. Tijdens de ramadan. En hij vroeg ons mee om koffie te gaan drinken. En hij heeft vooral helemaal niks niks niks gepikt van ons! Vertrouwen in de mens en zijn goede bedoelingen. Altijd. Allah-tijd. Allah ahkbar. (Hebdet gehoord? Laat mij nu asjeblieftjes niks meer kwijtspelen!)