SCHIZOFREEN TUNESIE

Ondertussen begint mijn reis te korten en ik ben al ietsje langer dan een week in Tunesië. De afgelopen dagen waren enorm afwisselend en druk, maar vooral erg leuk. Ik vond Tunesië al een geweldig land, maar deze reis heeft dat idee alleen maar versterkt. Open blik, open hoofd, open hart. Voor de volle 100% genieten.

Twee dagen geleden ben ik voor ’t eerst meegegaan met een georganiseerde uitstap. Met enkele 4x4’s het binneland gaan verkennen, op zoek naar berberdorpen. Opnieuw een heel ander beeld van Tunesië. Prachtige landschappen, en een kennismaking met een heel andere manier van leven. Berbers zijn de oorspronkelijke bewoners van Noord-Afrika. In Tunesië zijn er nog maar weinig Berbers te vinden, deels door de islamitisering van het land. Hierdoor zijn er jammer genoeg heel wat Berberse tradities verdwenen. Maar hier en daar kan je dus nog enkele families vinden. Ze leven geïsoleerd, en toch ook wel erg primitief. Geen stromend water, geen electriciteit. Het laat je weer even stilstaan bij de luxe die wij hebben, en die we ondertussen als vanzelfsprekend beschouwen. Nog extremer was de tussenstop bij een semi-nomandentent. Dit zijn mensen die hun nomadenleven hebben opgegeven en zich met hun familie op een bepaalde plaats hebben gevestigd, maar wel nog steeds in een tent wonen. A tent with a view, zonder twijfel. Maar het is bijna onvoorstelbaar dat, niet eens zo ver van ons, nog mensen in zulke omstandigheden leven. Af en toe is het goed om eens met je neus op de feiten gedrukt te worden. Het plaatst dingen opnieuw in perspectief. Is het belangrijk met welk merk van auto je rijdt (zegt degene zonder rijbewijs...)? Hoe noodzakelijk is de nieuwste Iphone? Hebben we dat zoveelste paar schoenen ook echt nodig? Ik weet dat ik met heel wat minder ook gelukkig kan zijn, maar ook ik trap maar al te vaak in de val en de verleidingen van ons luxueuze, materialistische, Westerse leven.

’s Avonds was het tijd voor iets volledig anders. Tunesië heeft blijkbaar vele gezichten. Soms lijkt het land hier wel een heuse identiteitscrisis te ondergaan (niet voor niets dat er hier een revolutie aan de gang is) of aan schizofrenie te leiden. Samen met de collega’s van Lenka gingen we naar Carthago waar er al enkele dagen een festival aan de gang is. Verwacht geen Werchtertaferelen, het begrip festival houdt hier blijkbaar iets helemaal anders in. Carthago is de thuisstad van Hannibal, en bekend om enkele ruïnes die je er kan bezichtigen. Ondertussen is Carthago volgebouwd met enorme villa’s waardoor je echt op zoek moet gaan naar een vergeten brokstuk of een afgebleekt mozaïkske. In het gerenoveerde amfitheater wordt er gedurende het festival elke dag een optreden verzorgd door internationale zangers, balletgroepen, toneelvoorstellingen, ... en woensdag was het de beurt aan niemand minder dan mister lover lover SHAGGY! Aiiight, da zag ik volledig zitten! Beetke met de heupen gaan zwieren met de lokale bevolking? Bien sur! Het optreden was beter dan ik verwacht had, en de Tunesische bevolking kan wel degelijk een feestje bouwen. Revolutie of ni, ramadan of ni, die avond was er oooone love en iedereen danste vrolijk mee. Als vanzelfsprekend zonder alcohol of drugs, maar hierbij is nog maar eens bewezen dat plezier maken ook op nuchtere wijze kan. Zoals ik al zei, ging ik mijn leven hier beteren en ik ben er blijkbaar erg goed in! De vrij expliciete bewegingen van Shaggy én het publiek waren wel een groot contrast met wat je hier op straat ziet: hoofddoeken, lange kleding, mannen en vrouwen die elkaar niet mogen aanraken, burkini’s en af en toe zelfs een heuse burka. De twee gesluierde mama’s die naast ons stonden, waren het duidelijk niet eens met Shaggy zijn heupprestaties en draaiden zich dan ook demonstratief met hun rug naar het podium. Hun dochters daarentegen ...

Gisteren had Lenka een vrije dag en planden we een klein roadtripke naar Sidi Bou Said en Tunis. Sidi Bou Saïd is een idyllisch dorpke aan de zee. Alle huizen zijn (weliswaar verplicht) wit en blauw geschilderd en elk café biedt je een prachtig uitzicht. Het gekende “Café des délices” kan je hier ook vinden, waar Patrick Bruel één van zijn liedjes op inspireerde. Als echte toeristen dronken wij hier één van de specialiteiten: een thee met amandelen. Kijk eens aan, ik ben mijn leven echt aan het beteren!
Nadien vertrokken we richting de hoofdstad. Omwille van de revolutie zijn hier erg weinig toeristen te vinden. Aangezien de revolutie hier gestart is, en de eerste opstand hier plaatsvond, is iedereen er nog steeds erg waakzaam. Overal politie met enorme geweren op straat, prikkeldraad, tanken, mannen in legeruniform (mij hoorde ni klagen, yummm). In het begin een beetje een vreemde aanblik, maar we hebben ons er geen moment onveilig gevoeld. Natuurlijk weet je nooit of er een nieuwe opstand uitbreekt, maar tijdens de ramadan is dat niet erg waarschijnlijk. Nadeel is wel dat bijna alles, omwille van diezelfde ramadan, gesloten is. Gelukkig vonden we in de medina nog wel enkele bakkertjes die open waren en kochten we voor een prijsje enkele heerlijke koekjes. “Van elk twee, aub” werd een beetje lachend onthaald, maar de meerderheid van de mensen daar lijkt het wel te appreciëren dat er nog enkele toeristen het aandurven om in deze tijd hun stad te bezoeken. Een vriend van Lenka nam ons uiteindelijk mee naar een café dat niet gesloten was. Een beetje van het toeristisch pad afwijken, en enkele uurtjes verkoeling zoeken. En opnieuw een heel ander beeld van Tunesië. In dit café komen de niet-practiserende moslims of de niet-gelovigen zich verstoppen ten tijde van de ramadan. Hier kan je ongestoord drinken, roken en eten zonder op de vingers getikt te worden, zonder sociale controle, maar ook zonder de vastende mensen in verleiding te brengen. Het is natuurlijk alom geweten dat er op bepaalde plaatsen achter gesloten deuren gewoon gedronken en gegeten wordt, maar het lijkt voornamelijk een kwestie van wederzijds respect te zijn. In het café was het een verzameling van mensen die niet onder de noemer van “normale Tunesiër” vallen. Artiesten, homoseksuelen, mannen met lang haar of meisjes met dreadlocks, ... Wel een beetje jammer dat zij niet gewoon zichzelf kunnen zijn en zich moeten verstoppen in een donker hol, maar het is beter dan niks en een plek om contacten te leggen met eensgezinden. Op zulke momenten besef ik des te meer wat een vrijheid wij hebben in België, namelijk de vrijheid om volledig jezelf te kunnen zijn.

Vandaag ben ik met enkele Duitsers naar het nabij gelegen dorpje Nabeul gereden. Hier vindt elke vrijdag, ook tijdens de ramadan, een markt plaats. Jammer genoeg is deze vooral op toeristen gericht en wordt je overspoeld met lelijke, typische souvenirs. Opmerkelijk weinig aangesproken, en dat terwijl ik er als meisje alleen rondwandelde. Misschien moet ik mij toch maar eens zorgen gaan maken over mijn uiterlijk? Of zou het aan mijn opnieuw herstelde vertrouwen in de mens liggen? Ik merkte namelijk al snel dat ik opnieuw mijn oude zelf kon zijn, maar dan een beetje waakzamer. Ik kon verkopers opnieuw vriendelijk afweren en zelfs enkele interessante gesprekken met hen voeren, ik kreeg geen instant-paniekaanval als iemand mijn arm vastnam en ik durfde het zelfs aan om alleen eventjes de oude stad te verkennen. En dat allemaal zonder bestolen te worden, ha!

Vandaag ook één van de hoogtepunten van mijn reis beleefd op diezelfde markt. Op een gegeven moment botste ik op een bedelaar. Een oude man in een rolstoel, met maar één been en één oog. De meeste toeristen liepen in een grote boog om hem heen, of merkten hem niet eens op in hun zoektocht naar een zo goedkoop mogelijk souvenir. Mijn sentimenteel hart werd natuurlijk onmiddelijk getroffen en ik zocht enkele dinars in mijn handtas. Toen ik deze aan hem gaf, nam hij mijn hand stevig vast waarna hij mij naar zich toetrok en een kus op mijn wang gaf. Toen een passerende oude vrouw dat zag, stopte ze om glimlachend mijn kin vast te nemen en zei ze iets onverstaanbaars in het Arabisch (ik had echt beter mijn best moeten doen in de Arabische les!). Een vriendelijke verkoper die ernaast stond, vertaalde het even voor mij. Blijkbaar had ze gezegd dat ik echt een lief, goed mens was. Op zo’n moment kunt ge alleen maar oprecht gelukkig zijn, staat de wereld rondom u even stil en krijgt ge uw glimlach ni van uw gezicht. Open blik, open hoofd, open hart. 100% genieten, zonder twijfel.